Boekrecensie: Donkere Kamer (Steve Mosby)

Moorden hebben bijna altijd een verklaring en een heldere motivatie, hoe verknipt ook. Liefde, geld, jaloezie, wraak, uiteindelijk blijken de meeste moorden terug te brengen tot een beperkt aantal redenen. Gelukkig voor de politie die deze zaken onderzoekt, en gelukkig voor ons als publiek, omdat we onszelf voor kunnen houden dat zoiets ons niet zomaar zal overkomen. Dat verandert wanneer iemand opstaat die volkomen willekeurig lijkt te moorden, wanneer toeval bepaalt wie er sterft. Een zwerver, een portier met losse handjes, een zwangere vrouw, een moeder voor de ogen van haar kind, wanneer iedereen het slachtoffer kan worden is niemand meer veilig.

Inspecteur Hicks is een ervaren rechercheur, die weet dat achter elke zaak uiteindelijk een logische verklaring zit. Wanneer hij wordt geconfronteerd met een vrouw die is doodgeslagen in haar tuin verdenkt hij dan ook meteen haar geweldadige ex. Wanneer diezelfde avond nog iemand vermoord blijkt te zijn, op dezelfde gruwelijke manier, zoekt hij intensief naar de connectie met deze crime passionel;. Maar wanneer de moorden elkaar in een hoog tempo opvolgen, willekeurig, zonder enig verband met elkaar behalve het brute geweld, wordt hij onrustig. Dit wordt versterkt door de steeds slechtere relatie met zijn zwangere vrouw, zijn angst om vader te worden en een geheim uit zijn eigen verleden dat hem dreigt in te halen. Dat alles vindt plaats in een hoog tempo, binnen een paar dagen komen al deze zaken bij elkaar.

Donkere Kamer is een thriller met horror elementen. De volkomen willekeur waarin gemoord wordt roept in de onderbuik een bepaalde onrust op. Meer nog dan de manier waarop is de gedachte dat iedereen slachtoffer kan worden van een gewetenloze gek verontrustend. Temeer omdat we ook in Nederland op kleinere schaal voorbeelden hiervan kennen. Die onrust is ook, voor mij, de voornaamste reden om het boek uit te lezen. Het idee dat aan de basis staat van het verhaal is sterk en meeslepend, de verdere uitwerking laat helaas een aantal steken vallen. Misschien wel de belangrijkste is dat de hoofdpersoon, inspecteur Andrew Hicks, maar niet echt een personage van vlees en bloed wil worden. De verslechterende relatie met zijn zwangere vrouw, zijn angst om een kind op de wereld te zetten, de invloed van het verleden op acties in de toekomst, het klopt allemaal, maar het maakt geen gevoelens los. Los van elkaar zijn het allemaal zaken die het boek een diepere laag hadden kunnen geven, maar bij elkaar werken ze niet, daarvoor staat het allemaal net ‘te bedacht’ op papier. Ook komt in het boek ook daadwerkelijk een donkere kamer voor, maar wordt dit verder niet uitgewerkt. En dat is jammer, omdat dit nu juist een plek is waar de quote op de kaft van het boek goed op zou slaan: “In de donkere kamer bestaat geen mededogen, alleen haat en angst”.

Donkere Kamer is niet Steve Mosby’s beste werk. Het principe van de willekeurige moorden en hun uitvoering is goed genoeg om de lezer geïnteresseerd te houden en te willen weten waar deze willekeur vandaan komt. De uitwerking van de centrale hoofdpersoon  voegt daar helaas maar weinig aan toe. Net als in zijn vorige boek Zwarte Bloem weet Mosby een goede knoop-in-je-maag sfeer te creëren, maar laat het, helaas, daarbij.

Het boek Donkere Kamer van Steve Mosby is te koop bij de betere boekhandel.

[yasr_overall_rating size="--" postid="26196"]