Recensie: The Green Inferno (Eli Roth, 2013)

Vanaf vandaag draait The Green Inferno in de bioscoop. Eli Roth's versie van een kannibalenhorrorfilm. Een genre dat regisseur Umberto Lenzi in 1972 met 'il Paese del Sesso Selvaggio' (The Man From Deep River) creëerde. Zijn inspiratie kwam aan de ene kant uit de Italiaanse exploitation cinema, en aan de andere kant van de Western 'A Man Called Horse' (Elliot Silverstein, 1970). Pas vijf jaar later volgden andere - vaak inmiddels bekendere - kannibalenfilms.

In het Canadese horrormagazine Rue Morgue #148 noemde regisseur Eli Roth deze titels als zijn inspiratiebronnen en volgens hem de beste in het genre:

1. Cannibal Holocaust (Ruggero Deodato, 1980)
2. Cannibal Ferox (Umberto Lenzi, 1981)
3. Ultimo mondo cannibale / Last Cannibal World (Ruggero Deodato, 1977)
4. Emanuelle and the Last Cannibals (Joe D'Amato, 1977)

Is het de regisseur gelukt om met 'The Green Inferno' een moderne versie aan dit lijstje klassiekers toe te voegen?

In The Green Inferno raakt studente Justine betrokken bij een actiegroep die zit inzet voor het leed in de wereld. Om hun bekendheid te vergroten zetten ze een actie op waarbij ze een dorpje inboorlingen in de Amazone redden van de houtkap. De strijd de bulldozers gaan ze aan met livestreams op hun telefoons. Helaas voor ze is de grootste strijd met de inboorlingen, een groepje fanatieke koppensnellers.

Wat meteen opvalt is dat - en dit is eigenlijk heel erg jammer - het acteerwerk van de bijrollen, zoals actrice Sky Ferreira (de roommate van Justine), in de introductie van de film op de universiteit verschrikkelijk is. Natuurlijk zijn het niet de belangrijkste rollen en voegen niet heel veel toe aan de film, maar het baart zo aan het begin van de film wel zorgen over de gehele kwaliteit. Als de actiegroep eenmaal vertrekt naar de Amazone merkt je al snel dat het goed komt, Lorenza Izzo heeft al de nodige ervaring in films van Eli Roth en zet de rol van Justine sterk neer. Ariel Levy heeft de moeilijke rol van actieleider Alejandro op zich gekregen en heeft het hier af en toe ook wel een klein beetje moeilijk mee, maar redt zich. Ook de rest van de cast doet het goed.

Qua verhaal zie je duidelijk de inspiratie uit Cannibal Holocaust en Last Cannibal World (ik heb Cannibal Ferox nooit gezien), de relatie toch de kannibalen en hoe je tegen ze aankijkt gedurende de film komt sterk overeen. Er zijn veel referenties naar de film van Ruggero Deodato; ik noem het spelen met de handen en het voeren van de mieren.

Maar waar Eli Roth een groot verschil maakt is eigenlijk heel opvallend. De regisseur die bekendheid kreeg met de extreme gore in 'Cabin Fever' en de torture porn uit 'Hostel' houdt zich met The Green Inferno verre van het exploitation gedeelte van de Italiaanse kannibalenfilms. Als 'Emanuelle and the Last Cannibals' (geen officiële Emmanuelle-film) één van je inspiratiebronnen is en het eindproduct geen enkele seksscène heeft?
Natuurlijk is de Italiaanse exploitation cinema uit de jaren 70/80 niet te vergelijken met de filmindustrie van Amerika anno nu, maar het lijkt er op dat Eli Roth na de negatieve kritieken over 'Hostel Part 2' willens en wetens binnen de lijntjes wil kleuren.

'The Green Inferno' is geen slechte film en normaal zou ik ook zeggen dat je films altijd moet waarderen in de tijd waarin ze uitkomen. Maar Eli Roth vraagt er met de titel ('The Green Inferno' is een film-in-film van 'Cannibal Holocaust') heel erg om terug te kijken naar zijn inspiratiebronnen. En in dat geval krijgt dit geen voldoende, 'The Green Inferno' hoort daar niet thuis. Eli Roth heeft de exploitatie achterwege gelaten en maakt daarmee dit kannibalengenre voor een groter publiek toegankelijk. 'The Green Inferno' hoort thuis in het nu en is dan ook wel vermakelijk te noemen.

[yasr_overall_rating size="--" postid="42522"]