Recensie: Leatherface (Alexandre Bustillo/Julien Maury, 2017)

Als groot fan van de originele ‘The Texas Chainsaw Massacre’ heb ik alle films die daarna kwamen altijd als inferieur beschouwd. Nergens werd het niveau van die eerste film gehaald, al met al waren ze wel vermakelijk. Zelfs de remake en zijn prequel. De 3D-film uit 2013 niet echt maar ach… Die had tenminste nog wel een hele verleidelijke Alexandra Daddario. Toen een prequel van het origineel werd aangekondigd die het ontstaan van Leatherface zou bespreken, had ik wel zo mijn twijfels of dat wel zo nodig was. Maar toen ik hoorde dat Alexandre Bustillo en Julien Maury, die verantwoordelijk zijn voor het voortreffelijke ‘À l’intérieur’ (Inside) uit 2007, werd ik wel heel enthousiast. En de bij het uitbrengen van de eerste trailer nog meer. En toen kwam nieuws dat de film niet in de bioscoop werd uitgebracht. Dat is niet altijd een teken dat de film slecht is, maar helaas werd het hier wel een beetje waargemaakt.

Leatherface: Het verhaal

In het jaar 1955 word de jongste telg uit de befaamde Sawyer-familie, Jed, naar een psychiatrisch tehuis gebracht, nadat de dochter van de lokale sheriff dood wordt gevonden op het terrein van de Sawyers. Als tien jaar later moeder Sawyer langskomt om haar zoon te zien, barst er chaos uit in het tehuis. Het lukt haar niet haar zoon te vinden, maar vier tieners weten uit te breken. Ze kidnappen één van de zusters en proberen uit handen te blijven van sheriff Hartman, dezelfde sheriff die eerder zijn dochter heeft verloren. Een van de jongens is Jed, maar iedereen in het psychiatrisch ziekenhuis heeft, onder het mom van rehabilitatie, een nieuwe naam gekregen. Wie van deze jongens wordt nu de befaamde Leatherface en hoe weet deze zijn weg terug te vinden naar zijn familie?

Er is nogal wat te zeggen over zogenaamde ‘origin stories’ in horrorfilms. Tot nu toe werken ze niet en helaas is dat ook zo bij Leatherface. Je haalt namelijk de mysterie weg die juist ervoor zorgen dat deze anti-helden zo worden gewaardeerd. Daarnaast heeft iedereen die het origineel kent wel door dat Leatherface eigenlijk een gestoorde zwakzinnige is die kampt met een identiteitsprobleem. De uitkomst in Leatherface, en nee ik verklap niet wie het nu is, klopt daarom van geen kanten. Het idee dat je moet gissen is wellicht leuk bedacht, toch heeft iedereen die de film kijkt al direct door dat niets is wat het lijkt en je dus ook moet letten op de persoon die eigenlijk het meest weg heeft van hoe een jonge Leatherface er uit zou moeten zien. Als die clou al zo snel duidelijk is, dan weet je dat Bustillo en Maury er niet in geslaagd zijn om een succesvolle Texas Chainsaw-film te maken.

Maar, als je naar de film zou kijken zonder het idee te hebben naar een prequel van één van de grootste horrorfilms aller tijden te kijken, dan valt het eigenlijk best wel mee. De film is eigenlijk een roadmovie waar veel gruweldaden plaatsvinden. Zoals ‘The Devil’s Rejects’, maar dan minder goed helaas. De film is mooi geschoten en via bepaalde beelden is er een dikke knipoog naar het origineel. Over het algemeen doen alle acteurs het best aardig ook. Zowel Stephen Dorff als Sheriff Hartman en Lili Taylor als Moeder Sawyer alsmede de jongere cast doen hun best en daar valt niet echt over te klagen. Kon ik maar voor één personage enige emotie opbrengen. Helaas is zelfs Sheriff Hartman, die toch zijn dochter op een gruwelijke manier heeft verloren, is een sadistische klootzak.

Ik was natuurlijk van tevoren al gewaarschuwd en helaas bleken de verhalen meer dan waar. Ik vind dat zo jammer. Zeker van Bustillo en Maury waar ik toch meer van verwacht. Leatherface is bij lange na niet de slechtste dvd die ik binnen kreeg om te recenseren. Het is al met al een oké horrorfilm. Het had alleen geen Leatherface moeten heten.