In de Franse film Livide maken we kennis met Lucy, een jonge vrouw die een opleiding volgt in de zorg. Ze loopt stage als thuiszorgmedewerker en bezoekt met haar begeleidster, mevrouw Wilson, verschillende cliënten. Tijdens één van die bezoeken komen ze langs een heel groot en afgelegen huis. De bewoonster, mevrouw Jessel, ligt al jaren in coma. Ze krijgt bloedtransfusies en ligt aan het zuurstof. De vrouw schijnt erg rijk te zijn en volgens mevrouw Wilson ligt er een schat in het huis verborgen, die geopend kan worden met de sleutel die om de nek van Jessel hangt.
’s Avonds vertelt Lucy dit verhaal aan haar vriend William en zijn broertje Ben. Omdat ze het alle drie niet breed hebben besluiten ze naar Jessel’s huis te gaan om de schat te zoeken. Daar aangekomen blijkt het huis alleen niet zo stil en verlaten te zijn als ze dachten, en de schat is ook niet wat ze ervan verwacht hadden.
Livide begint eigenlijk heel sterk. Het huis van Jessel geeft je direct de bibbers, met de krakende trap en de vreemde opgezette beesten die overal staan. De vrouw zelf ziet er angstaanjagend uit met een gigantische zwarte zuurstofkap over haar oude, aderdoorlatende rimpelhoofd. Wanneer Wilson vertelt over de sleutel en de schat ben je als kijker meteen geboeid, want wat voor schat zal ze dan hebben? En waar zou die verstopt zijn? Je hebt tevens al een beetje in de gaten dat er iets raars aan de hand is met het huis en de vrouw. Helemaal spannend wordt het wanneer William, Lucy en Ben besluiten om in het holst van de nacht naar het huis toe te gaan. En dan is het ook nog Halloween!
Met de setting is dus niets mis. De acteerprestaties zijn over het algemeen ook niet verkeerd. Chloé Coulloud zet een sympathieke Lucy Klavel neer en Jérémy Kapone een wanhopige Ben die het vissersleven helemaal zat is. Ook leuk dat ze iemand met een normaal figuur gecast hebben voor de hoofdrol (in tegenstelling tot de overwegend magere actrices die we altijd in Amerikaanse films voorbij zien huppelen).
De special effects zijn redelijk, hoewel het hier en daar wel wat beter had gekund. Vooral de grime valt in sommige scénes tegen. Oogleden die dichtgeniet worden waarvan je duidelijk kan zien dat het nep is bijvoorbeeld. En ook het verhaal brokkelt op een gegeven moment af.
Het blijft een hele tijd redelijk spannend maar na ongeveer een uur neemt de film een andere wending en wordt het bijna sprookjesachtig. Vanaf dan wordt het verhaal ook steeds vager en raak je als kijker een beetje verward. Het lijkt er op alsof de schrijvers verschillende genres in één film hebben willen verwerken; horror, drama en fantasie. Het laatste stuk van de film sluit daardoor niet goed aan op het begin. De film begint heel realistisch maar sluit af als een soort wazige droom.
Livide is best een spooky film die aan te raden is voor een spannend avondje op de bank. Verwacht alleen niet een spetterend einde. Hoewel er hier en daar wel wat lekker bloederige scénes inzitten is deze film niet echt een voldoening voor liefhebbers van het Gore genre. Die kunnen beter een andere film kopen/huren.
Niet helemaal mee eens, waarom de harde afwijzing op het gebied van gore?
Nou er zit wel wat in maar pas helemaal aan t einde en sommige delen zijn wel heel fake. Zoals (spoiler!) het dichtnieten van die ogen of t opensnijden van die buik of wanneer ze met de rug van dat meisje bezig is. Je ziet gewoon duidelijk dat dat niet echt is en dat heeft (voor mij iig) invloed op de rest vd film. De scene waarin die ben onder handen wordt genomen was wel weer goed. Maar ik bedoel meer dat er maar een klein gedeelte in zit en niet de hele film lang. En dat is voor een echte gore fan (zoals ikzelf) toch wat minder.
Klinkt wel goed 🙂 Trailer is ook wel boeiend.
Slechte recensie.. Alsof een horror op hoeveelheid gore en de echtheid daarvan beoordeeld moet worden. Ken een aantal klassiekers die qua gore duidelijk heel nep zijn, maar toch een hoge score krijgen.. Ik vond het een fijne film..
Nou das mooi dat jij het een fijne film vond. Ik vond het geen slechte film maar ik vond het ook niet geweldig. Ik vind dat een horror wel degelijk beoordeeld kan worden op de echtheid ervan. Als het overduidelijk nep is dan moet ik daar meer om lachen dan om gruwelen. Als dat de opzet van de film is, okee, als dat niet de opzet van de film is dan vind ik dat niet okee. Maar meningen verschillen…
Kan me volledig vinden in de mening van Sander. De echtheid van bv bloed is in Dawn of the Dead (romero versie) ook te betwisten maar maakt het een slechte horror met matige gore-effecten? (Mijn insziens is het een horror die absoluut in de ”top 25 beste horror ooit” mag staan).
Daar tegenover heb je films met uitstekende gore-effecten maar met een waardeloos plot/script etc.
Ik vind daarom niet dat je als eindconclusie kunt zeggen wat anderen ervan zouden vinden.
Zit zeker wat in. Zal ik rekening mee houden voor de volgende keer!
Overigens… dat einde… vaaaaaaag… deed inderdaad wel een beetje afbreuk aan de sfeer van de film.
Zojuist bekeken en ik vond ‘m prachtig en dat eeuwige gezeur over gore moet maar eens afgelopen zijn. Ik heb niks tegen films met geweld of gore maar horror en gore zijn niet per definitie hetzelfde en degene die daar wel zo over denkt snapt het genre gewoon niet. Je gaat een plaat van Slayer toch ook niet afkraken omdat er te weinig keybooards op staan? Of een vegetarische ovenschotel omdat er te weinig spekjes in zitten?
Jaja, ik weet ’t, wat zit die Robbert nou weer te zeuren maar ik wordt zo onderhand dood- en doodmoe van al dat gezemel op diverse horrorsites- en fora over ‘kills’ en ‘gore’. Ga dan gewoon porno kijken als je alleen films kijkt voor de vieze stukjes!