Recensie Orakel (Thomas Olde Heuvelt): Visioenen van goed, kwaad en een booreiland

Als fan van Stephen Kings' boeken, ben ik heel blij met het werk van zijn Nederlandse tegenhanger kunnen noemen: Thomas Olde Heuvelt. Sinds HEX ben ik verkocht, en voor de Nachtvlinders recenseer ik dan ook met veel plezier zijn laatste boek Orakel. Een meeslepend verhaal waarin een epische strijd tussen goed en kwaad wordt uitgevochten op Nederlandse (zee)bodem.

Orakel begint met de opzienbarende vondst van Orakel, een achttiende-eeuws schip door de dertienjarige Luca en Emma in een bollenveld nabij Katwijk. Emma kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en laat zich in het luik op het dek van het schip zakken. Een spookachtige scheepsbel begint te luiden, en Emma keert nooit meer terug uit het luik. Als niet veel later elf mensen op deze manier zijn verdwenen, slaat de paniek toe. De geheime diensten staan voor een raadsel in hun onderzoek, en wissen door middel van nepnieuws en het afschermen van de getuigen voor de buitenwereld de sporen uit van wat er gebeurd is. Maar dan blijkt het schip de voorbode van groot onheil te zijn.. Kan Luca het tij nog keren?

Orakel combineert als fantasy-thriller het onmogelijke aan het realistische. Een achttiende-eeuws zeilschip dat mensen laat verdwijnen en voorspellende visioenen worden geplaatst in de tegenwoordige tijd, inclusief media die gemanipuleerd wordt, de dreiging van iets wat besmettelijk lijkt te zijn en een vocabulaire die ik herken van tieners. Echt bestaande situaties en locaties worden gebruikt om het verhaal te omlijsten, en het is duidelijk dat Thomas Olde Heuvelt zijn huiswerk hiervoor goed gedaan heeft- op het overijverige af (Pieperz&Zo zit echt in de buurt van vliegbasis Volkel, kan ik je vertellen).

Wacht even, fantasy0thriller? Ja, vind ik wel. Hoewel Orakel onder de horror wordt geschaard, vind ik het daar niet helemaal thuishoren. Op wat gruwelijkheden na (die transformaties, griezelig goed!), bevat de strijd tussen goed en kwaad in het boek veel meer thriller- en fantasyelementen. Ik herkende op een gegeven moment overduidelijk inspiratie uit American Gods van Neil Gaiman (met zijn toestemming, blijkt uit het nawoord). Ondanks dat, is het verhaal echt retespannend en leefde ik erg mee met Luca, zijn moeder en de andere realistische personages die ongewild betrokken zijn bij de bovennatuurlijke calamiteit. De karakterontwikkeling van de antagonisten vond ik dan weer opvallend summier, alsof het de bedoeling is dat ze slechts een werktuig van het kwaad zijn en daarom ook geen verdieping nodig hebben. Ik had meer gelaagdheid verwacht bij Eleanor bijvoorbeeld, die met haar centrale rol (en een naam die niet zou misstaan in een James Bond-film) vrij vlak blijft als personage.

Conclusie

[yasr_overall_rating size="--" postid="123211"]

Thomas Olde Heuvelt has done it again. Het is niet voor niets dat zijn werk ook internationaal een daverend succes is: Deze schrijver verstaat de kunst van meeslepend, beeldend vertellen. Dat is voor Orakel niet anders. Het verhaal trapt met een stevig tempo af en houdt dit vast tot de laatste pagina (en dat zijn er 458!). Ook de verhaalopbouw is prettig: de verschillende intermezzo's zijn even schakelen, maar binden verleden, heden en verhaallijnen aan elkaar op een manier die het verhaal uiteindelijk laat samenvloeien tot een compleet geheel. Orakel is een pakkend boek dat leest als een trein, en de huidige tijdsgeest met folklore combineert. Als kers op de taart is er een grote rol voor een oude bekende uit HEX. Zou dit betekenen dat er een Olde Heuvelt-universum in het verschiet ligt, zoals Stephen King ook een universum heeft gecreëerd waar zijn verhalen elkaar raken? Ik hoop het, en kijk door het open einde alweer uit naar zijn volgende creatie!