Recensie: Peppermint (Pierre Morel, 2018)

Soccer mom goes commando

In de eerste scene van Peppermint stampt Riley North (Jennifer Garner) een zwaar getatoeëerde jonge crimineel helemaal tot moes, vraagt hem of hij haar zich nog herinnert, om hem vervolgens een kogel door het hoofd te jagen. De scene fungeert als een soort teaser trailer voor de rest van de film, want hierna volgen 100 minuten waar exact hetzelfde gebeurt als in die eerste beelden: Jennifer Garner in full kickass mode die de Mexicaanse onderwereld eigenhandig opruimt.

Riley’s leven is misschien niet perfect, maar haar band met haar jonge dochter is warm en liefdevol en hoewel haar man worstelt om met zijn garage het hoofd boven water te houden, zijn ze wel gelukkig. Door een potentiële misstap van haar man, komt hij in het vizier van een bloeddorstige Mexicaanse drugskartel bende (Hoe slecht is deze bende? Ze geloven in Santa Muerte, zo slecht zijn ze) en voordat je ‘Death Wish IV - The Crackdown’ kunt zeggen, vindt er een heuse familietragedie plaats.

Als de daders worden vrijgesproken, gaat Riley ‘off the grid’. Exact vijf jaar duikt ze weer op om de herinnering aan het tragische voorval rond haar gezin in leven te houden en op zeer bloederige wijze wraak te nemen op iedereen die ook maar enigszins te maken heeft met de drugsbende die daar voor verantwoordelijk was.

Wraakfilms zijn ‘lekker’: de rotte appels van de samenleving doen onbeschrijfelijke dingen met onze lichamen of met de lichamen van hen die wij liefhebben en verdienen daarvoor de meest gruwelijke straffen. Aangezien de rechtspraak het in dit soort films altijd laat afweten, verdienen ze erger dan een passende gevangenisstraf: ze verdienen vernedering, marteling en executie door degene die ze pijn gedaan hebben.

Deze constructie mikt regelrecht op onze onderbuik en nestelt zich daar voor anderhalf uur en doet ons even geloven in een wereld waar we wel nog het heft in handen kunnen nemen en van betekenis kunnen zijn. Het zijn een soort rechtse sprookjes waar het zelfrecht altijd zegeviert, maar waar niet iedereen lang en gelukkig leeft. Heel even kunnen we weer rustig slapen, tot het volgende nieuwsitem in de realiteit ons weer onmachtig doet voelen.

Over het algemeen hebben de wraaknemers ook vaak gelijk. De dood van een kind, een vrouw of God verhoedde een hond is reden genoeg om alle beschaving te laten varen en het recht in eigen hand te nemen. Wij begrijpen dat. Wij zouden dat ook doen. Er zijn in de afgelopen jaren ook een aantal ‘revenge’ films geweest die laten zien dat de intentie om wraak te nemen allesoverheersend kan zijn, maar dat in actie komen soms niet zo makkelijk gaat. Blue Ruin is een schitterend voorbeeld van de onvoorziene gevolgen van wraakneming. Want verlagen wij ons niet tot het niveau van de geweldplegers op het moment dat wij een ‘oog om oog, tand om tand’ principe aanhouden?

Dat soort complexe vragen stelt Peppermint (wat trouwens een ontiegelijke domme titel is, zeker als duidelijk wordt waar het vandaan komt) zeker niet. Het logo van Cannon Studio’s had niet misstaan voor deze film, want Peppermint doet nog het meeste denken aan het videovoer van de late jaren ’80, begin jaren ’90. Vervang Jennifer Garner voor Cynthia Rothrock, Shannon Tweed of de koning van de wraakfilm Charles Bronson en je hebt de film gegarandeerd al eerder gezien. Anders dan de eerder dit jaar uitgekomen, genre overstijgende wraakfilm Revenge, doet Peppermint helemaal niet nieuws met het genre. Maar is dat in dit geval een slecht iets?

Pierre Morel, die eerder gelikte actiefilms als Taken en From Paris with Love maakte, weet prima alle knopjes in te drukken die nodig zijn om de kijker furieus te maken op de slechteriken en de kant te kiezen van de wraaknemer. Riley’s dochtertje is een enorm schattig meisje, de schurken zijn een bonte parade van nog bonter getatoeëerde cliché Mexicaanse gemeneriken, rechters en advocaten worden betaald uit de zak van gladde kartelbazen. Natuurlijk wil je dat Riley bloederig korte metten maakt met deze onderwereldpuisten. Dat de geloofwaardigheid daarmee soms flink uit de bocht schiet moet je dan maar voor lief nemen. Een eenvoudige, girlscout koekjes verkopende moeder ontpopt zich tot commando met volledige controle over uiteenlopende vuurwapens en kennis van allerhande MMA moves en de politie is zo bang om in actie te komen tegen een drugskartelbaas dat ze maar helemaal niets doen. Het maakt niet zoveel uit, want veel tijd om over logica na te denken krijg je niet.

Het helpt de film ook dat Jennifer Garner de wraakmoeder neerzet als een geloofwaardige, maar emotionele bad-ass. Je gelooft haar verlies en pijn, maar je gelooft ook zeker dat ze flinke klappen kan uitdelen en recht in de roos kan schieten.

Peppermint is een film met weinig boodschap op één maatschappijkritisch puntje na: Riley verschuilt zich op een plek waar talloze daklozen hun onderkomen hebben gebouwd en kan daar vrijelijk tussen hen bewegen. Dit zijn de ‘ongeziene’ van de samenleving, de mensen die er niet meer toe doen en waar dus niet meer naar omgekeken hoeft te worden en die groep lijkt almaar groter te worden…

Peppermint is een goed gedraaide, gladde wraakthriller die niets nieuws vertelt. Soms moet echter creativiteit en vernieuwing plaatsmaken voor emotioneel bevredigende B-pulp en met die instelling is Peppermint prima slobbervoer.

[yasr_overall_rating null size="--"]