Recensie: Skjelvet [The Quake] (John Andreas Andersen, 2018)

They say lightning never strikes twice… They were wrong!

Die Hard 2

In ‘The Wave’ (Bølgen) uit 2015 werd het vreedzame Noorse fjordstadje Geiranger overspoeld door een tsunami, nadat een deel van het fjord afbrak en in het water terecht kwam. Geoloog Kristian Eikjord (Kristoffer Joner) vermoedde het naderende onheil, maar op zijn laatste werkdag was er niemand meer die hem serieus nam. Met gevaar voor eigen leven redde hij zijn gezin en heel veel andere dorpelingen van de verdrinkingsdood.

Maar volgens hem waren het er niet genoeg. Drie jaar later wordt de geoloog door het land gezien als een held, maar is Eikjord zelf een emotioneel wrak vol schuldgevoel over dat hij eerder had moeten handelen. Gescheiden van vrouw en kinderen, ziet hij overal naderende rampen, vaak onterecht, maar niet altijd…

Wanneer hij de onderzoekresultaten van een overleden collega ontvangt, komt Eikjord tot een schokkende conclusie: in 1904 liet een enorme aardbeving Oslo volledig instorten en eenzelfde soort catastrofe staat weer op het punt van uitbarsten. En waar woont het van hem vervreemde gezin? In hartje Oslo. In een poging dit keer wel op tijd te zijn, probeert Eikjord het eerst nog via de officiële kanalen, maar als die niet thuis geven of hem voor gek verklaren, moet hij er zelf op uit om zijn gezin te redden.

Na ‘The Wave’ lijkt ‘The Quake’ de tweede opgestoken Noorse middelvinger naar Hollywood: als jullie denken dat jullie het alleenrecht hebben op spectaculaire rampenfilms, think again. In deze tijd van steeds effectievere en geloofwaardiger CGI lukt het de Noren net zo goed Oslo in een rokende puinmassa te veranderen. Het verschil met de Amerikaanse blockbuster varianten is echter wel degelijk aanwezig, maar spreekt eerder voor dan tegen de films: het verschil zit hem in de karakters.

Waar Hollywood de ene ontploffing aan de andere rijgt en ‘gek, gekker, gekst’ de bioscoopbezoekers moeten vermaken, is er bij deze twee films gekozen voor het lot van maar één gezin en hun directe omgeving. Eikjord wordt geplaagd door schuld en zelftwijfel en ziet niet dat zijn vrouw nog steeds van hem houdt en dat zijn kinderen hem nodig hebben. Hij moet letterlijk en figuurlijk eens flink door elkaar geschud worden om te zien wat er belangrijk is in het leven.

Bij meer gelaagde karakters passen betere acteurs. Kristoffer Joner zet Eikjord neer als een geplaagd man, met een kop als een neergeslagen hond weet Joner zich toch te ontwikkelen als ‘held tegen wil en dank’. Ook Ane Dahl Trop, als zijn vrouw Idun, zet voor een genrefilm als dit een complex en doortastend karakter neer. Je voelt als kijker dat de twee van elkaar houden, maar dat een door natuurkrachten gecreëerde kloof hen scheidt.

Het is niet nodig om ‘The Wave’ gezien te hebben voordat je deze film ziet. Regisseur Andersen weet in een aantal scenes de spanning hoog op te voeren, waarbij vooral de lange finale op de bovenste verdieping van een op instorten staand hotel echt even zweten is.

‘Skjelvet’ is tegelijkertijd een modern Noors aktie spektakel, een integer familiedrama en knipoog naar de Amerikaanse rampenfilms uit de jaren zeventig. Ik zeg: op naar ‘The Blaze’ of ‘The Tornado’!

‘Skjelvet’ draait vanaf vandaag, 21 februari, in de bioscoop.

https://www.youtube.com/watch?v=094n7ami6N0

[yasr_overall_rating size="--" postid="80724"]