Recensie: Stranger Things seizoen 2
Stranger Things 2 is rommeliger dan het eerste seizoen maar heeft nog niets van zijn charme verloren.
Stranger Things was een van de grote verrassingen uit 2016. Het originele verhaal, met een fantastische cast, wist gelijk een grote schare fans te vergaren. Een eerste seizoen overtreffen is altijd lastig. Na acht afleveringen én een fantastische finale kan ik opgelucht ademhalen: Stranger Things 2 is rommeliger dan het eerste seizoen maar heeft nog niets van zijn charme verloren.
Het verhaal in het tweede deel speelt zich ongeveer een jaar na het eerste seizoen af. De ijzersterke cast uit het eerste deel is grotendeels weer van de partij, met hier en daar een toevoeging. De belangrijkste is Max (Sadie Sink). Het roodharig pubermeisje vult haar rol zo goed in dat je al snel vergeet dat ze pas net deel uitmaakt van de serie. Het is duidelijk dat mensen bij de casting goed weten waar ze mee bezig zijn. Ook dit seizoen leveren de veelal jeugdige acteurs en actrices weer een overtuigend staaltje acteerwerk af.
De makers hebben hun tijd genomen om het verhaal en de nieuwe personages goed neer te zetten. Het duurt zeker een paar afleveringen voor we weten wat er gebeurd is met de Upside Down en Eleven. Toch valt er genoeg te beleven, want die eerste uren worden gebruikt om jouw nostalgische gevoelens weer tot grote hoogten te brengen.
Stranger Things 2 heeft, geheel in lijn met eerste seizoen, weer een berg aan referenties naar klassiekers. Sommige zijn overduidelijk, zoals de videogames die het jeugdige gezelschap in de arcadehal speelt. Andere zijn een stuk subtieler. De oplettende kijker ziet gedurende de afleveringen een hoop scènes die wel erg doen denken aan films van vroeger. Jurassic Park en Indiana Jones zijn twee voorbeelden, maar ik had er wel tien kunnen noemen. Omdat de serie zo vakkundig gemaakt is blijven de knipogen naar het verleden een duidelijk eerbetoon zonder dat je het gevoel krijgt dat de serie er afhankelijk van is.
Zodra het verhaal zich begint te ontplooien, gaat ook het tempo van de serie rap omhoog. Het zorgt soms voor een ietwat rommelige uitvoering, waarbij je het gevoel hebt dat je van hot naar her aan het rennen bent. Het valt niet uit de toon met de jonge personages, die vaak in zeven sloten tegelijk lopen. Toch was iets meer structuur geen overbodige luxe geweest.
Gelukkig neemt de kwaliteit naarmate het einde in zicht komt steeds meer toe. Aflevering zeven is een kleine uitschieter naar beneden. Als je daar eenmaal voorbij bent wordt je getrakteerd op twee afleveringen waar het vuurwerk vanaf spat.
Uiteindelijk zijn er vast en zeker series te bedenken met een sterker verhaal en een strakkere uitvoering. Toch is Stranger Things een van de weinige series die ik in één ruk uitkijk. Dat is ook met het tweede seizoen niet veranderd, integendeel. Na die fantastische finale kan ik niet wachten tot het derde deel. En dat komt grotendeels door die relatief onbekende cast, waar menig serie een groot voorbeeld aan kan nemen.
Indiana, 1984. Ondanks de terugkeer van Will Byers uit de Upside Down zijn de inwoners van Hawkins nog steeds in de ban van de verschrikkelijke gebeurtenissen een jaar eerder. Alles lijkt weer normaal, maar schijnt bedriegt. Er heerst een dreigende duisternis voor alle overlevenden van het kleine stadje…
Alle 9 afleveringen van Stranger Things 2 zijn beschikbaar op Netflix
Serie: Stranger Things seizoen 2Bedenkers: Matt Duffer en Ross Duffer
Waardering: 4/5 sterren
