Recensie: The Nun (Corin Hardy, 2018)

I am a Nun believer!

Voor hen die een opfrissing nodig hebben begint ‘The Nun’ met beelden uit de tweede The Conjuring.

Paranormaal onderzoeksechtpaar Ed en Lorraine Warren delen visioenen over een angstaanjagende non en aangezien iedereen en zijn bezeten moeder een origin story spin-off van The Conjuring behoeft, krijgen wij nu de spookachtige beginselen van de non in kwestie geserveerd. Reli-horror onder het kopje: hoe strenger, hoe enger.

Roemenië, 1952. In een afgelegen nonnenklooster, wiens bestaan stelselmatig wordt ontkend door nabije dorpsbewoners, vindt een tragedie plaats. Reden voor het Vaticaan om eerwaarde Burke (Demián Birchir ‘It’s all for you, Demián’), een kenner van bizarre, kerk gerelateerde mysterieuze gebeurtenissen (lees: hij is een exorcist) naar de plek te sturen. Hij wordt bijgestaan door novice (een non die nog niet de gelofte heeft afgelegd) Sister Irene (Taissa Farmiga), speciaal voor de gelegenheid gekozen, hoewel ze zelf geen idee heeft waarom en de lokale, verdwaalde Frans Canadese hunk Frenchie (Jonas Bloquet) voor de niet gelovige, snel opgewonden rakende bioscoopbezoekers.

De sfeer die wordt opgebouwd in de reis naar het klooster is geweldig en echoot oude Hammer Horror films; vervallen begraafplaatsen met scheve kruizen, verlepte kroegen waar mensen op de grond spugen als ze de naam van het klooster horen en lange tochten door wild begroeide Roemeense woestenij. De film neemt echt zijn tijd om een onheilspellend sfeertje te creëren en ziet er, zowel buiten als binnenin het klooster, prachtig uit.

Bij aankomst blijkt al snel dat alle heiligheid met harde hand uit het klooster geslagen is en dat er iets boosaardigs op de loer licht. Meerdere malen wordt de grap: wat is zwart, wit, zwart, wit, zwart, wit? Een non die van de trap afvalt, pijnlijk tastbaar gemaakt en wordt overduidelijk dat je voor non zijn niet alleen een onaflatend geloof moet hebben, maar ook een behoorlijk sterk gestel.

De drie trekken ten strijde tegen een eeuwenoud kwaad dat zich heeft genesteld in de habijt van een gruwelijke non, die terugslaat met langgerekte potjes verstoppertje en geslaagde jumpscares. De structuur van het verhaal kent niet veel verrassingen, maar is wel heel solide en kent een bijna klassieke drie akten opbouw (alweer gelijkend op oude Hammer films) .

De bleke spooknon was een last minute toevoeging aan ‘The Conjuring 2’ en had eigenlijk verdomd weinig te maken met het verhaal, maar anders dan bij de twee Annabelle-films (die ik allebei waardeloos vond, ja ook Creation) is dit een prima op zichzelf staand verhaal. Het is Conjuring-regisseur James Wan gelukt, wat Universal niet is gelukt met hun Dark Universe, namelijk een heus filmuniversum creëren rondom het horroruitgangspunt van The Conjuring. Films als ‘The Conjuring 3’, ‘The Tall Man’ en ‘The Nurse’ zijn in productie of worden overwogen, afhangend van hoe ‘The Nun’ het doet op het grote scherm.

Regisseur Corin Hardy die eerder de interessant Ierse horrorfilm The Hallow maakte, heeft hier heel goed door wat het signatuur is van James Wan’s regie- en vertelstijl. Hierdoor wordt de film bij tijd en wijle wel wat voorspelbaar. De opbouw ‘er staat iemand ver weg, ik kijk en hij is verdwenen, hij is ineens heel erg dichtbij’ werkt nog steeds als schrikeffect, maar raakt wel wat belegen. De film doet in de afsluiting een geinige poging om het verhaal te koppelen aan The Conjuring, maar voor de oplettende kijker komt dit niet als een verrassing.

‘The Nun’ stond na de twee Annabelle spin-off films nog lager op mijn verlanglijstje van ideeën die ik echt nog eens uitgewerkt wilde zien, maar de film staat bol van de sfeer, er wordt, vooral door Taissa Farmiga, prima geacteerd en is hoewel niet heel eng of spannend, wel uitermate vermakelijk.

[yasr_overall_rating size="--" postid="76663"]