Vincent Doit Mourir is de nieuwste film van Stéphan Castang. In deze film word je niet bij de hand genomen en krijg je geen (goede) uitleg waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren. De film greep me vanaf het begin bij de keel en sleurt je in sneltreinvaart mee de Duistere Diepten in. Lees gauw verder hoe lang ik het volhield en vergeet niet mee te doen met de toffe prijsvraag onderaan mijn recensie.
Het verhaal achter Vincent Doit Mourir
Vincent (Karim Leklou) wordt van de ene op de andere dag zomaar door vreemden achternagezeten. En niet zomaar, hij moet dood. Koste wat kost. Telkens wanneer hij met iemand oogcontact maakt, krijgen ze moorddadige bedoelingen en moet hij letterlijk rennen voor zijn leven. Vincent probeert zo goed en kwaad als het gaat zijn dagelijkse bezigheden voort te zetten, totdat het uit de hand loopt. Vincent wordt gedwongen te vluchten en het roer helemaal om te gooien.
Bij deze film kreeg ik gelijk Cloverfield-vibes. In deze film valt een groot monster onaangekondigd New York aan (dat doen monsters eigenlijk altijd, ze houden geen rekening met anderen), en je maakt dit alles mee vanuit het oogpunt (je kijkt door zijn homevideo-camera) van een persoon. Het is dus voor de kijker alsof je er echt bij bent. En het gevoel versterkt omdat er in de film nul uitleg is over het hoe & waarom. Alleen maar chaos om je heen, je kunt nergens heen en er is geen kans op eventuele redding.
Vincent Doit Mourir geeft mij ook dit gevoel. Je ziet dit niet first person, dus door de camera van iemand, maar er is nul uitleg waarom het gebeurt. Het slaat snel en hard toe, Vincent is nergens veilig en hij heeft geen idee waarom mensen het ineens op hem hebben voorzien. Zijn veilige, ietwat saaie leven als grafisch ontwerper slaat van de een op de andere dag om na een sarcastische opmerking tegen een stagiair. Aanvankelijk denkt hij nog dat het daar aan ligt. Hij praat het samen met hem en HR uit en gaat weer aan het werk. Maar dan blijken er meer mensen die moordlustige neigingen krijgen als Vincent oogcontact met ze maakt…
Hilarisch spannend
De mensen waar hij oogcontact mee heeft, veranderen in zombies -a la It Follows– en hebben nog maar een doel voor ogen: inhakken op Vincent met het eerste wat ze in handen kunnen krijgen, net zolang tot hij niet meer leeft. En dat zonder om te kijken naar hun eigen veiligheid. Als hij iemand aankijkt die in een auto zit, moet hij fietsen voor zijn leven omdat hij anders overreden wordt. Bij het tankstation wil iemand hem met een schep te lijf gaan en hij moet absoluut niet meer proberen een winkelcentrum binnen te gaan. Dit levert aan de ene kant hilarische scenes op, en aan de andere kant een onwijs zenuwachtig gevoel op bij diegene die deze film kijkt. Je hebt geen idee waarom ze allemaal achter deze iets te zware, maar verder best aardige vent aangaan. Hij kan echt letterlijk nergens heen, overal zijn immers mensen.
Karim Leklou is verreweg het meest in beeld, en hij draagt de film perfect. De sullige, saaie kantoorman moet ongewild vechten voor zijn leven en vervloekt zichzelf dat hij niet wat vaker naar de sportschool was gegaan en wat beter voor zichzelf gezorgd had. Hij heeft wat spectaculaire -en soms echt hele ranzige- scenes. Vimala Pons speelt naast hem ook een leuke rol. Ik zal hier verder niet op ingaan, want dit is echt een film waar je wat mij betreft zonder voorkennis in moet gaan om het effect en de impact op jou het grootst te laten zijn. Maar dat het een wilde, grappige, maar ook zeker gore achtbaanrit is die je niet snel zal vergeten, zoveel is zeker!