Recensie: Woodshock (Kate & Laura Mulleavy, 2017)

In het hypnotiserende 'Woodshock' volgen we Theresa (Kirsten Dunst), een jonge vrouw die het verlies van haar moeder probeert te verwerken. Wanneer ze haar angsten en schuldgevoelens met versterkte cannabis probeert te bestrijden, raakt ze langzaam in trance en wordt ze geconfronteerd met haar eigen isolatie, paranoia en verdriet.
https://www.youtube.com/watch?v=4THLT09JYks
Een beschrijving die mij behoorlijk triggerde en aan 'Deep in my Mind' (Günther Brandl, 2011) deed denken. Het blijkt helaas niet in dezelfde categorie te behoren. 'Woodshock' van de debuterende regiezusjes Kate en Laura Mulleavy mist de shock uit de titel.

De film start traag, het tempo dat je van een goede arthousefilm gewend bent, maar de versnelling en verdieping komen niet na de gebruikelijk 10 à 15 minuten. Theresa werkt in een winkel voor medicinale wiet en is ook de leverancier van de dodelijke dosis andere drugs, waarschijnlijk van synthetische oorsprong, in een joint voor haar doodzieke moeder. Terwijl haar moeder opgelucht deze tot zich neemt, ontstaat er bij Theresa een schuldgevoel. En dat gevoel gecombineerd met de toegang tot wiet loopt tot een film waarin de overigens 70 minuten als een soort waas voorbijtrekken.

Nou hoopte ik dat deze film nog ergens een boodschap bevatte, of een ongekende emotionele twist. Maar het blijft een waas, enige vorm van diepgang ontbreekt. Je zou je haast afvragen hoe stoned het gehele productieteam is geweest.

[yasr_overall_rating size="--" postid="70458"]