Seth en Jonathan, een eeneiige tweeling, zijn gezegend met een paranormale gave. Hiermee kunnen ze andere mensen hun wil opleggen en dingen laten zien die er niet zijn. Ze gebruiken deze gave voor de meest gruwelijke daden die ze filmen en vervolgens terugkijken. Nadat er doden blijven vallen op de campus worden de jongens verdacht en bijt een inspecteur zich vast in de zaak. Aanvankelijk maken de jongens zich weinig zorgen, maar de eerste barsten in hun perfecte samenzijn ontstaan wanneer één van de jongens verliefd wordt op een meisje.
Seth en Jonathan zijn twee kille afstandelijke jongens en omdat zij de hoofdpersonen zijn heeft de hele film dit afstandelijke over zich, dit wordt nog versterkt door het eveneens kille kleurenfilter wat gebruikt wordt (iets wat volgens mij te vaak gebruikt wordt in films de laatste jaren). Dat later in de film één van de jongens wat ontdooit komt eigenlijk al te laat om echt sympathie voor hem op te brengen, en dat hij medeverantwoordelijk was voor een aantal gruweldaden helpt daar natuurlijk ook niet echt aan mee.
Nee, we moeten eigenlijk achter de detective staan. Maar dit is dan helaas weer zo’n stereotype personage, de gekwelde inspecteur die zijn vrouw op gruwelijke wijze verloren heeft. Een subplotje wat niet sterk is uitgewerkt en van mij helemaal achterwege had kunnen blijven. Overigens is de inspecteur er ook wel erg snel van overtuigd dat er paranormale krachten aan het werk zijn en heeft hij na een kwartiertje googelen wel door wat er aan de hand is. Hoe de jongens aan hun krachten komen blijkt uit wederom een clichématig en slap uitgewerkt subplotje.
Ondanks deze minpunten kent de film wel een paar sterke horror scenes en is het spel van de tweeling best goed te noemen. Het einde is aardig maar komt niet echt als een verrassing, terwijl dat wel de bedoeling lijkt. Al met al is Seconds Apart een behoorlijk middelmatige film.