Recensie: The Boy (William Brent Bell, 2016)

Greta heeft een nogal moeilijke periode met haar ex achter de rug. Ze heeft tijd en ruimte nodig omdat te kunnen verwerken en dat krijgt zij niet als ze thuis blijft. Ze besluit om het rigoureus aan te pakken, zodra zij de vacature voor een nanny in Engeland voorbij ziet komen gaat zij daar op in en vertrekt. Eenmaal in Engeland blijken de ouders van het kindje Brahms zeer welgesteld te zijn en te wonen in een landhuis. Echt kans om even bij te komen is er niet bij want de ouders gaan weg op vakantie en Greta moet snel doorkrijgen hoe om te gaan met Brahms. Alleen... Brahms is geen jongetje maar een porseleinen pop.

Gelukkig word zij ingelicht door de eigenaar van de lokale supermarkt die elke week bestellingen brengt. Brahms is 25 jaar geleden overleden tijdens een brand en de ouders proberen daar mee om te gaan door de pop te behandelen als hun zoontje van toen. Als de ouders eenmaal weg zijn denkt Greta de rust te krijgen die zij heeft verdiend. Maar dan verdwijnen ineens kledingstukken van haar en hoort zij af en toe een kinderstem in het huis.. Is de pop echt Brahms?

The Boy valt moeilijk te recenseren zonder te verklappen wat er precies aan de hand is, want dat is wel echt The Boy: niets is wat het lijkt. Dat klinkt natuurlijk wel heel uitnodigend. En ergens is dat het ook, want in z'n geheel is de film niet heel slecht te noemen.

Dat heeft met een aantal factoren te maken zoals bijvoorbeeld de cast. Greta wordt gespeeld door Lauren Cohen, die we kennen als Maggie uit The Walking Dead en Rose uit The Vampire Diaries). Nu zullen veel mensen haar voornamelijk zien als aantrekkelijk hapje, maar mevrouw kan wel degelijk goed acteren. Probeer je eens voor te stellen hoe je als acteur moet omgaan met je belangrijkste tegenspeler: een pop. Zij doet het en nog goed ook.

Een andere tegenspeler van haar is Rupert Evans die momenteel speelt in de uiterst interessante serie The Man in the High Castle. Rupert speelt Malcolm, de eigenaar van de supermarkt en haar inlicht over Brahms' geschiedenis. Twee vrijgezellen ergens in the middle of nowhere? Dat moet wel uitlopen op een liefdesverhaal! En ja, dat gebeurt ook. Een beetje dan. Je voelt het aankomen, en toch gebeurt niet zoals je in veel films voorbij ziet komen. De chemie tussen de twee is erg goed. Zij valt niet als een blok voor hem, maar gaat er ook niet 100% voor nu ze nog worstelt met haar verleden. Dit zie en voel je ook aan haar. Heel goed gedaan!

Regisseur William Brent Bell weet de sfeer wel heel goed aan te pakken dit keer. Je zou het niet verwachten van iemand die ook verantwoordelijk is voor het gedrocht The Devil Inside uit 2012. Het huis en de omgeving zien er bijna klassiek creepy uit, maar is niet zo gefilmd als dat je meestal verwacht. Soms heb je zelf het idee naar een indie/arthouse-achtige film te kijken. Dat is onverwacht en valt zeer te waarderen. Het probleem met The Boy is echter het einde. Je voelt de gehele film dat er iets gaat losbarsten. Alleen als dat gebeurt is, zoals al eerder is gezegd, niets wat het lijkt. Daar verder op ingaan is dan ook lastig. Laat ik het zo zeggen: het einde laat een enorm gat in het plot achter. En als je er bij na gaat denken beïnvloed het de gehele film beïnvloed. Zonde.

[yasr_overall_rating null size="medium"]

The Boy draaide vanaf 26 januari 2016 in  de bioscopen en is verkrijgbaar op BD en DVD.