Recensie: The Divide (Xavier Gens, 2012)

Wanneer New York wordt aangevallen en vernietigd met nucleaire wapens vlucht een groepje flatbewoners naar de kelder van hun gebouw. Deze wordt bewoond door de opzichter van het pand, Mickey (Michael Biehn), en hij voorziet de vluchtelingen van eten en onderdak. Vervolgens moet het gezelschap wachten op hulp, Mickey wil namelijk niet meer de deur openen in verband met straling. Wanneer ze dan eindelijk worden gevonden en de deur wordt geopend, blijkt het niet de hulp te zijn waar ze op gewacht hebben. De deur en enige uitgang wordt voor altijd gesloten en het groepje flatbewoners zit als ratten in de val. Vanaf dan begint een lange lijdensweg en de grote vraag is: zullen ze ooit nog uit de kelder komen?

The Divide begint sterk met een scene waarbij New York gebombardeerd wordt. De bewoners vluchten het trappenhuis in en een gevoel van paniek bekruipt je. Op dat moment lijkt het een film te worden in het genre van War of the Worlds, Independence Day of Cloverfield. Maar dan komen de hoofdpersonen in de kelder terecht. De eerste gedachte die dan opkomt is ‘oh wordt dit er zo eentje’, met flashbacks naar Hunger, Exam en Saw. Vervolgens wordt de kelder deur geopend en neemt de film wéér een andere wending. Als kijker ben je dan een beetje de weg kwijt. Zal het toch een scifi worden? In de trant van Aliën of misschien wel Resident Evil-achtig? Spannend blijft het sowieso. Totdat de deur wordt gesloten en duidelijk wordt dat deze niet meer open gaat. Dan weet je: het is dus tóch zo’n film.

De rest van de film is redelijk voorspelbaar want wat zal er nou gebeuren met een groepje mensen dat zit opgesloten in een ruimte met weinig voedsel? Het wordt een spel waarbij je alleen kan overleven door manipulatief, sluw en egoïstisch te zijn. Maar de grootste opgave is om niet gek te worden. Niet makkelijk wanneer je dag en nacht zit opgesloten in een donkere ruimte zonder zonlicht, voedsel en water. Totaal afgesloten van de wereld. Dan is het logisch dat je in je eigen wereldje gaat leven en je eigen regels gaat bepalen.

Toch is het knap hoe de film je op het verkeerde been weet te zetten. In het begin denk je dat je zit te kijken naar een spannende actie-/sciencefictionfilm, maar halverwege wordt dat omgezet naar een naargeestige psychologische thriller. De film laat zien dat in extreme situaties de mens tot alles toe in staat is om te overleven. Zo ontpopt stoere jongen Josh (Milo Ventimiglia) zich tot een psychopathische tiran, laat moeder Marilyn (Rosanna Arquette) zich gebruiken door alles en iedereen en blijkt de stille Eva (Lauren German) uiteindelijk de grootste egoïst van het hele stel.

Soms gaan de filmmakers wel wat ver, het stuk wat zich afspeelt tussen de periode waar de deur permanent wordt gesloten en het einde is enorm langdradig. De dingen die dan gebeuren lijken verzonnen om te choqueren en dragen niet per sé bij aan het verhaal. Ook vraag je, je af waarom de hoofdpersonen het allemaal zo lang door laten gaan en niet actiever op zoek gaan naar een uitweg. Er zijn meerdere momenten waarop ze een einde kunnen maken aan de hele ‘poppenkast’ maar dat gebeurt niet, wat onwerkelijk overkomt.

Verwacht bij deze film geen bloederige taferelen of mensen die elkaar opeten. Oké er worden hier en daar mensen in stukken gehakt en duimen afgesneden maar dat krijg je niet in detail te zien. Bij deze film gaat het vooral om het psychologische effect en dat laat een naar gevoel bij je achter. Dit wordt nog eens versterkt door de dramatische muziek die gebruikt wordt. Vooral de slotscene is daardoor heftig.

Kortom, heb je zin in een avondje psychologische narigheid, met 112 minuten dezelfde setting en een deprimerend nagevoel? Dan is The Divide de perfecte film. Ook voor mensen die Milo Ventimiglia eens willen bewonderen als de psycho badguy in plaats van de held of semi-badboy (Hero’s, Gillmore Girls).

http://youtu.be/XQp9m2txTLw

The Divide draait vanaf vandaag in de bioscoop.

[yasr_overall_rating null size="--"]