Recensie: We Summon the Darkness, nu in de bios

In We Summon the Darkness predikt Johnny Knoxville over hel en verdoemnis om mensen te bekeren. Hij is echter niet de hoofdrolspeler, dat zijn Alexandra Daddario, Maddie Hasson en Amy Forsyth als drie dwarse jonge vrouwen.

Als ze onderweg zijn naar een heavymetalconcert, horen drie vriendinnen op de lokale radio dat er een nieuwe moord heeft plaatsgevonden. Het is de zoveelste die in verband wordt gebracht met een reeks satanische moorden. Het drietal heeft geen angst en gaat gewoon naar het concert, waarna ze drie gasten uitnodigen voor een afterparty in het landhuis van een van hun vaders. Het begint gezellig, maar wordt al snel grimmig. Wie zijn er eigenlijk nog te vertrouwen?

We Summon the Darkness speelt zich af tegen het einde van de jaren '80. Een tijd waar heavy-metal en geloof elkaars tegenpolen waren. Het lukt om dit op een juiste manier neer te zetten. Dit komt mede door de hoofdrol- en tegenspelers. De drie meiden Alexis, Val en Beverly (Alexandra Daddario, Maddie Hasson en Amy Forsyth) komen op het feest Mark, Kovacs en Ivan (Keean Johnson, Logan Miller en Austin Swift) tegen. Elk van hen vertolkt een typisch personage uit een eighties-horrorfilm, zonder dat het als typetje overkomt.

Na een half uur ontspoort het verhaal - misschien wel de hele film - om later toch wel wat structuur terug te vinden, het bereikt niet meer de kwaliteit van de eerste minuten. Ach, dat hoeftt eigenlijk ook niet. Want We Summon the Darkness is namelijk een heerlijk vermakelijke horror met een beetje spanning en een beetje bloed.

[yasr_overall_rating null size="--"]

De komische horrorfilm We Summon the Darkness is geregisseerd door Marc Meyers en daait vanaf nu, 9 juli, in de Nederlandse bioscopen.