Charles Manson - Drie recente films over de cultleider en zijn familie

The Manson Family Massacre, The Haunting of Sharon Tate en Charlie Says; drie films die net als Quentin Tarantino’s Once Upon a Time… in Hollywood inspelen op de beruchte sekteleider Charles Manson. Zijn ze het kijken waard?

Charles Manson en zijn hippie sekte vertonen hun ongewassen gezichten in drie recente films. Maar of die iets toevoegen aan dat wat wij al weten, is zeer de vraag.

In Quentin Tarantino’s Once Upon a Time… in Hollywood speelt het karakter van Charles Manson een kleine, maar cruciale rol. Op het Imagine Festival dit jaar was een programma gewijd aan de blijvende aantrekkingskracht van de bizarre hippie cultleider en zijn volgers, die in 1969 met de moord op Sharon Tate en haar vrienden definitief een einde zouden maken aan de daarvoor ‘love and peace’ uitstralende hippiebeweging. Deze gebeurtenissen in combinatie met onder andere het hevig wordende vechten in Vietnam, betekenden ook het einde van de relatieve onschuld van de Verenigde Staten en zouden het land vele jaren in gewelddadige onrust storten.

Een terugblik

De door Charles Manson aangezette moorden op opkomend actrice en vrouw van regisseur Roman Polanski Sharon Tate, Jay Sebring, Abigail Folger en Wojtek Frykowski door sekteleden Tex Watson, Susan Atkins, Patricia Krenwinkel en Linda Kasabian (aanwezig bij de moorden, maar geen geweldpleger) waren bruut, bloederig en tot de verbeelding sprekend. Sharon Tate was acht en halve maand zwanger. Deze sappige en sensationele ingrediënten zorgden ervoor dat menig (exploitatie-)film en documentaires op zoek ging naar betekenis achter de gruwelijkheden.

Mijn eerste aanraking met Manson’s daden kwam in de vorm van de tv-miniserie Helter Skelter met Steve Railsback als de creepy cultleider, in een productie die vooral de bizarre rechtszaak rondom Manson liet zien. De verfilmingen van de gebeurtenissen rondom The Manson Family staan of vallen met de acteur die Manson vertolkt.

Iemand moet van goede huize komen om een karakter neer te zetten, waarvan je gelooft dat de vrouwen met bosjes voor hem vielen en die tegelijkertijd, vaak onder  invloed van drugs, een paranoïde racist en megalomane dictator was. Railsback heeft de neiging om zijn acteren op standje 11 te zetten, maar ik weet dat ik in die tijd mijn ogen er niet van af kon houden.

Trouwens, Manson zelf was tijdens de verhoren ook één en al clownesk kabaal. Misschien stond hij zelf altijd wel op 11.

https://www.youtube.com/watch?v=4jHxU3SsiNo

Helter Skelter kreeg een remake en er volgde een reeks aan horrorthrillers over de gebeurtenissen op 10050 Cielo Drive. The Manson Family (na jarenlang draaien eindelijk uitgebracht in 1997) van Jim van Beber is een ongepolijst en bizar kunstwerkje en ook Leslie, My Name is Evil (voor vieo hertiteld als Manson, my Name is Evil!) die vooral het lot volgt van Leslie van Houten, een vrouwelijk lid die betrokken was bij de Leno/LaBianca-moordpartij, die in de nacht na de moorden op Tate plaats vond, is zeer de moeite waard.

https://www.youtube.com/watch?v=T29vOSCFPr8

In drie recente films proberen de makers hun licht te laten schijnen op de aantrekkingskracht van Manson en de macabere resultaten die dit met zich meebracht. Hoewel er gespeculeerd mag worden of een aantal van deze producties niet zijn ontstaan uit het meeliften op het rumoer rondom Tarantino’s film, want respect en goede smaak is vaak ver te zoeken.

• The Manson Family Massacre (2019, Andrew Jones)
• The Haunting of Sharon Tate (2019, Daniel Farrands)
• Charlie Says (2018, Mary Harron)