Insidious 4: The Last Key (Adam Robitel, 2017)

Even terug naar Insidious 3

Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik zat nu niet bepaald te juichen toen ik hoorde dat er een vierde deel in de Insidious-franchise uit zou komen. Nog vers in het geheugen had ik Insidious: Chapter 3 die ik net daarvoor op bluray had gekocht omdat ik de film in de bioscoop had gemist en tja.. Het bleek zonde van mijn geld want de film is gewoon echt niet goed. Ik was best teleurgesteld dat aan het roer Leigh Whannell stond. Dat is toch samen met James Wan de bedenker van Insidious, was ook deze keer weer de schrijver van het verhaal én mocht hij de film regisseren. Gelijk merkte je al dat hij niet zo ingenieus is als Wan die wel weet hoe je iemand angst aan moet jagen. De Insidious 3 bevatte wederom zoveel jump scares die je al van verre aan zag komen dat je er moe van werd. Na het zien van de film dacht ik dan ook dat de franchise alleen maar meer kon afglijden zoals het bij vrijwel alle filmreeksen tenslotte gaat.

[better-ads type="banner" banner="68976" campaign="none" count="2" columns="1" orderby="rand" order="ASC" align="center" show-caption="1"][/better-ads]

Insidious 4 'verslaat' Star Wars

Toch werd ik wel enigszins enthousiast toen ik positieve berichten hoorde uit de Verenigde Staten. Een van de berichten merkte zelfs op dat deel 4 gewoon de beste uit de reeks zou zijn na het origineel! Nou, dat is nogal een statement! En toen ik de cijfers te zien kreeg dat Insidious: The Last Key gewoon de laatste Star Wars naar plek drie van bioscoopbezoeken had geschopt wist ik het zeker: IK MOET DEZE FILM ZIEN!

The Last Key: Het verhaal

Wanneer parapsycholoog Elise een telefoontje krijgt van de huidige bewoner van haar ouderlijk huis over een ronddolende geest staat zij niet direct te springen om de man te helpen. De laatste tijd word zij al getergd door dromen over haar jeugd en het laatste dat zij wil is wederom geconfronteerd te worden met het drama wat toen plaatsvond. Toch kan zij het niet over haar hard halen om de man niet te helpen en gaat samen met Specs en Tucker op weg naar New Mexico. Eenmaal daar aangekomen merken zij dat er meer aan de hand is dan zij eigenlijk dachten..

Regisseur Adam Robitel

Hoewel ik eerst erg sceptisch was over Insidious: The Last Key merkte ik bij het zien van de film al gauw dat regisseur Adam Robitel, die eerder verantwoordelijk was voor het best aardige The Taking of Deborah Logan uit 2014, een betere regisseur is dan Leigh Whanell. Robitel neemt de tijd voor spanning. Iets waar ik al jaren over klaag, en velen met mij hoop ik, is de jump scare. De jump scare is een effectief middel om het publiek angst aan te jagen maar wordt soms zo makkelijk ingezet tegenwoordig dat het juist aan angst inboet.

Robitel heeft overduidelijk die kritieken ten harte genomen en weet deze op ingenieuze wijze aan te passen. Insidious: The Last Key heeft veel momenten waarvan je in eerste instantie denkt: 'Oh nu gaat het komen!' In veel reguliere horrorfilms gebeurt dat inderdaad. Maar in The Last Key neemt Robitel juist de tijd en hoewel je denkt dat alsnog die jump scare gaat komen word je steeds op het verkeerde been gebracht. Een verademing kan ik je zeggen.

Lin Shaye

Tevens is de setting uitstekend. Het ouderlijk huis van Elise staat naast een grote gevangenis wat een heerlijke setting is voor een horrorfilm. Tevens lijkt het ouderlijk huis ook daadwerkelijk op een huis met kleine kamers en nauwe gangen. Het huis staat al zeker enige tientallen jaren en is oud en stoffig en kraakt aan alle kanten. het werkt echt heel goed voor een horrorfilm als deze.

Onze leading lady, Lin Shaye, steelt wederom weer de show en als onze favoriete parapsycholoog. Shaye weet serieus maar ook verwarmend over te komen en hoewel wij haar personage ondertussen al in meerdere films hebben gezien maakt Insidious: The Last Key duidelijk dat haar personage nog lang niet bij het afval hoeft te worden gezet.

Maar is Insidious: The Last Key dan ook echt een goede film? Helaas niet. Hoewel er veel verbeterd is ten opzichte van deel 3 zijn er nogal wat grote haken en ogen aan dit vierde deel. Hoewel de uitvoering door Robitel prima is te noemen is het verhaal, dat wederom geschreven is door Whannell, vrij mager. De film bevat een twist, waar ik uiteraard niet dieper op in zal gaan. Deze twist is erg goed en van mij had de film op dat moment eigenlijk wel mogen stoppen. Toch gaat het verhaal verder wat uiteindelijk resulteert dat Insidious: The Last Key een behoorlijk generieke film maakt. De laatste akte is niets anders dan wij al eerder hebben gezien en doet werkelijk alles fout wat je fout kan doen.

Dat ligt aan Robitel die onze vijand veel te duidelijk laat zien waardoor die geen angst meer aanjaagt, maar ook door Whannell die alle karakters buiten die van Elise vrij verwaarloosbaar en zelfs de zogenaamde goodguys tot eigenlijk best nare mannetjes maakt. Zo is Whannell niet alleen verantwoordelijk voor het verhaal, maar speelt hij ook Specs. Specs probeert samen met Tucker twee vrouwelijke personages te versieren gedurende de hele film. Op de meest ongepaste manieren en tijden. Je kan het komisch noemen maar het is eerder tergend. Het lijkt wel alsof Whannell het expres heeft geschreven om toch eens te mogen zoenen met een mooie blondine. Het heeft iets tragisch en dat lijkt mij toch niet de bedoeling.

Is Insidious: The Last Key dan een gemiste kans? Een beetje wel maar ook een beetje niet. De film is gelukkig beter dan het derde deel en met in de hoofdrol Lin Shaye zit je eigenlijk wel gebakken. Robitel doet al zoveel beter in uitvoering dan de gemiddelde horrorregisseur, maar toch verwacht je uiteindelijk toch meer van een film die de naam Insidious draagt. Uiteindelijk kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat ik blij ben dat de franchise niet dood is en dat ik best uitkijk naar nog een film. Dan nog wel wat beter.

Insidious 4: The Last Key draait nu in bioscoop.

[yasr_overall_rating size="--" postid="69681"]