Recensie: The Neon Demon (Nicolas Winding Refn, 2016)

In The Neon Demon verhuist Jesse (Elle Fanning) naar Los Angeles in de hoop op een succesvolle modellencariere. Tijdens een opdracht leert ze visagiste Ruby kennen (gespeeld door Jena Malone), die haar op sleeptouw neemt. Jesse wordt voorgesteld aan modellen Gigi en Sarah die haar vanaf het begin zien als een bedreiging. Jesse is jong en mooi en ontpopt zich binnen no-time als de favoriet van grote designers en fotografen. Dit tot grote ergernis van Gigi en Sarah. Wanneer Jesse vervolgens een opdracht voor de neus van de twee oudere modellen wegkaapt is de maat vol.

Welke vrouw zou geen model willen zijn? Lekker veel reizen, de mooiste outfits dragen, veel geld verdienen en geadoreerd worden in magazines, online en via social media. Waren modellen oorspronkelijk ‘levende poppen’ om kleding te showen, tegenwordig zijn het superheroes. Het begon met Kate en Naomi, gevolgd door Gisele en Doutzen en nu Gigi en Kendall (hoewel de laatste misschien meer bekend is dankzij haar beroemde achternaam/ familie). Ze hebben miljoenen volgers op Instagram en Facebook. Vrouwen willen ze zijn, mannen willen met ze zijn.

Maar zo snel als het success komt, kan het ook weer afgelopen zijn. De modellenwereld is keihard. Je hebt als model een houdbaarheidsdatum die niet heel lang mee gaat. Zodra er nieuw ‘vlees’ op de catwalk verschijnt ben je oud nieuws. En dat is waar het om draait in The Neon Demon. Alleen dit keer laat de ‘oudere’ generatie zich niet zomaar aan de kant zetten.

The Neon Demon is een dromerige film waarin regisseur Nicolas Winding Refn veel speelt met licht, muziek, zoom ins en slowmotion.  Als je bekend bent met zijn werk (hij regisseerde o.a. Drive en Only God Forgives, beide met Ryan Gossling) dan weet je wat je kunt verwachten. Dromerige beelden en lange scenes waarin karakters elkaar suggestief aanstaren. Sommige scenes lijken wel kunstwerken.

De karakters uit de film zijn stereotypen. Het naieve jonge model dat zich wil bewijzen. De bitcherige ervaren modellen die bang zijn dat ze vervangen worden. De seksistische fotograaf en de manager van het modellenbureau (‘ik vind je prachtig, maar je moet wel afvallen’). Waar woorden niet nodig zijn worden deze niet gebruikt. Dit maakt de karakters wat onwerkelijk en vreemd. Maar dat past dan weer bij de rest van de film.

Naast de manier van filmen zijn het onder andere de karakters die de film boeiend houden. Neem bijvoorbeeld Jesse. Ze komt zo onschuldig over maar is ze dat wel? Haar achtergrond blijft geheimzinnig. En de modellen Gigi en Sarah. Ze doen je denken aan de jaloerse stiefzusjes van Assepoester. Gemeen maar ongevaarlijk. Of toch niet? Keanu Reeves heeft een bijrol als shady moteleigenaar, waarmee hij zeker geen harten verovert. En laten we Jena Malone (Hunger Games) niet vergeten. Ze komt lief over, maar is ze echt een goede vriendin?

Er is altijd een soort continue spanning. Dit komt door de onvoorspelbare verhaallijn. Sommige gebeurtenissen lijken voorspelbaar maar dan gebeurt er toch weer iets watje niet ziet  aankomen. Hier en daar veroorzaakt de regisseur pieken door shockmomenten toe te voegen. Vooral aan het einde van de film. Het blijft tenslotte wel een horror. Of misschien kunnen we het beter omschrijven als ‘erotische horror’. Geen gebrek aan het nodige naakt en (zeer bizarre) seksscènes zullen we maar zeggen.

The Neon Demo is raar, vaag, sexy, gruwelijk en shocking tegelijk. Hou je van dromerige beelden en heb je een beetje geduld (veel langdurende, langzame scenes)? Dan is dit zeker een aanrader.

https://youtu.be/hGsjIJNrRQY

[yasr_overall_rating size="--" postid="51604"]