Recensie: Immaculate - Nonnen-horror

Immaculate is nonnen-horror. Of non-horror. Geen idee of dit een officiële benaming is, maar ik hou ervan. Net als het genre. Donkere kloosters met duistere geheimen. Nachtelijke wandelingen met alleen een kaars als licht. Sfeervolle scènes die je als kijker helemaal meeslepen in het celibataire leven. Heeft deze film dit allemaal of is het toch niet zo eng en maakt het de niet-zo-officiële benaming het toch waar. Lees gauw verder in mijn recensie.

De jonge vrouw Cecilia (Sydney Sweeney) besluit in het klooster te gaan leven. Ze wil haar leven aan God wijden nadat ze op jonge leeftijd een bijna-doodervaring heeft. Ze krijgt een plaats aangewezen in een afgelegen klooster op het Italiaanse platteland. Eenmaal daar aangekomen kan ze maar moeilijk aarden. Het klooster verzorgd zieke zusters die daar hun laatste dagen slijten en het werk is zwaar. De taalbarrière helpt er ook niet bij. Als ze dan zomaar ineens zwanger blijkt, wordt ze door iedereen aanbeden en op handen gedragen; de Maagd Maria is teruggekeerd en ze draagt De Verlosser in haar.

Maar uiteraard is niets zoals het lijkt en gebeuren er steeds vreemdere dingen om Cecilia heen. Ze stuit op een duister geheim wat de bewoners van het klooster angstvallig verborgen willen houden. Langzamerhand begint het idee bij haar te dagen dat dit niet helemaal de Blijde Gebeurtenis is, waar iedereen zo naar uit zit te kijken. Immers; in de Bijbel staat ook dat Zijn terugkeer net zo goed het einde van de mensheid kan betekenen. Wat zit er in haar en is ze nog op tijd om het te stoppen?

De film is ontzettend voorspelbaar. De wegen die bewandeld worden om de kijker te laten schrikken, zijn allemaal goed aangelegde wandelpaden. En daarin zijn twee mogelijkheden; of je hebt de scène in kwestie al gezien in de trailer, of je weet als doorgewinterde horrorfan al precies wat er gaat gebeuren. Immaculate probeert je soms nog op het verkeerde been te zetten, maar ook dan weet je precies wanneer het schrikmoment komt. En schrikmomenten zijn er genoeg. Beetje jammer. Tot zover mijn minpunten.

Want Immaculate heeft zeker ook zijn sterke kanten. De film is erg sfeervol, het oude klooster op het Italiaanse platteland kraakt en piept aan alle kanten. Er zijn bijzonder veel donkere kamertjes, lange gangen en ontzettend veel deuren. Als kers op de taart is er ook nog een verboden afdeling waar ze ab-so-luut niet mag komen. Dit zorgt voor best wat spannende momenten als Cecilia in de nacht weer eens wat hoort en op onderzoek gaat met alleen een kaars. Het verhaal zit ook wel oké in elkaar. Als op gegeven moment de aap uit de mouw komt, dan is dat op een manier die ik niet (echt) had zien aankomen. Daar hadden ze bij de afdeling schrikmomenten wel wat van kunnen leren.

De film heeft ook behoorlijk wat gore. Meerdere scènes deden mij best wel wat rechterop in mijn stoel zitten. Ik ging erheen met een gevoel van een horrorfilm ala dertien-in-een-dozijn. Het eerste half uur werd dit gevoel door de voorspelbaarheid ook zeker bevestigd, maar naarmate het verhaal zich uitvouwt, racen we naar een ontzettend sterke finale. En dat heeft mede te maken door de keuze die gemaakt is voor het verhaal. Hier kan ik niet veel over zeggen zonder te spoileren, dus dat doe ik ook niet. Al met al ging ik een kleine twee uur later met een goed gevoel de bios uit, en dát is ook al wel weer een tijdje geleden. Een prima aanrader voor een avondje vermaak en een goede toevoeging aan het genre non-horror.

[yasr_overall_rating size="large"]

Immaculate is nu te zien in de Nederlandse bioscopen.