Beau is Afraid is de nieuwste film van Ari Aster, een naam welke bij de meeste horrorfans inmiddels wel bekend geworden is door zijn vorige films Hereditary en Midsommar. In beide staat familie centraal; Hereditary kijkt naar een familie welke kapot gaat door trauma en Midsommar kijkt naar het indoctrinerende effect van een gevonden familie volgend op een trauma. Ook Beau is Afraid gebruikt dit thema, maar nu niet als pure horror, maar met een lading komedie. Of dat Ari Aster goed gelukt is lees je hieronder
De wereld van Beau
De film markeert het einde van Ari Asters familietrilogie. Hij sluit dit wel op een grootse manier af; Beau is Afraid heeft het hoogste budget van zijn werken tot nu toe (35 miljoen) en is met drie uur zijn langste speelfilm. Lang, maar dankzij de bijzondere structuur is dit nog best goed te volhouden. Het eigenlijk drie korte verhalen over diverse familiestructuren waarin de aanwezigheid van Beau een belangrijke rol speelt.
Het verhaal gaat over Beau en letterlijk de angsten hij met zich meedraagt. In de wereld waarin hij leeft worden angsten ook werkelijkheid.; zo zijn mensen echt op je uit en hebben mensen echt geen liefde voor je. Het zijn voornamelijk sociale angsten waar de film een verhaal over vertelt. Beau zelf heeft best veel angstendoor zijn opvoeding. Het is in het begin van de film al snel duidelijk dat Beau’s moeder een zeer dominant figuur in zijn leven is geweest. Na de dood van zijn moeder moet Beau een reis afleggen om bij haar begrafenis aanwezig te zijn, maar vanwege de diverse omstandigheden is dit allemaal een stuk moeilijker dan het lijkt.
Is het de reis waard?
De wereld in Beau is Afraid geeft in grote mate zijn eigen beeld weer en sons is het moeilijk om jezelf hierin te verplaatsen. Wat het voor mij makkelijker maakte is dat ik persoonlijk veel van de angsten zelf in mijn verleden heb gehad, dat maakt het kijken van de film een stuk meer herkenbaar. Als jij je daarentegen minder herkent in de angsten van het hoofdpersonage dan is het nog moeilijker om jezelf hierin te plaatsen, maar misschien is het wel mooi om jezelf erin te plaatsen. Op deze manier kan je de pijn beleven van de ander.
Beau is Afraid is surrealistisch op de manier hoe Ari Aster in groot detail een droom beschrijft die hij lijkt meegemaakte te hebben. Wat daarentegen ook belicht moet worden is hoe Aster met een niet al te groot budget een epische reis weet weer te geven. Vanwege diverse redenen een zeer bijzondere film waarin echt gekeken wordt naar wat een familie nou eigenlijk betekent. Het slaagt er dus wel in om een goed einde te vormen voor deze eerste trilogie van Aster. Ook kan je van het tweede en derde verhaal thematiek terugvinden van zijn eerdere werk qua de familiestructuur, alsof Ari het nog een laatste keer voor ons kort samenvat.
Dus, kijken of niet?
Beau is Afraid is in veel opzichten te vergelijken met alsof Ari Aster zijn psychologische angsten met de kijker deelt en het daarmee zeer persoonlijke film lijkt te maken. Jij moet als kijker je afvragen of je het leuk vindt om drie uur naar iemands nachtmerrie te kijken. Het is geen film die ik aan iedereen aan kan raden maar mocht jij na het lezen van deze recensie het toch graag willen zien dan weet ik zeker dat je het een bijzondere ervaring gaat vinden.
Nu in de bioscoop!
Ik heb helemaal niets met die pretentieuze A24 Ari Aster crap. En als ik deze recensie zo lees gaat dit hem ook niet worden voor mij. Bedankt voor de waarschuwing in elk geval 🙂