Recensie: Gone (Heitor Dhalia, 2012)

Het is twee jaar geleden dat Jill Conway (Amanda Seyfried) door een man werd ontvoerd en uiteindelijk wist te ontsnappen. Sindsdien vertrouwt ze niemand meer en zit ze aan de ‘happy’ pillen om op de been te blijven. Ze probeert haar leven weer op te pakken maar dan verdwijnt haar zus Molly opeens zonder een bericht achter te laten. Jill vreest het ergste en ziet haar nachtmerrie werkelijkheid worden: de kidnapper is terug. Op hulp van de politie hoeft ze echter niet te rekenen. Zij hebben haar ontvoering nooit serieus genomen door een gebrek aan bewijzen. De plek waar de kidnapper Jill gevangen hield is nooit gevonden en de dader is nooit geïdentificeerd. Eigenlijk denkt iedereen dat Jill haar ontvoering verzonnen heeft en dat Molly, een herstellende alcoholist, een terugval heeft gehad. Maar Jill weet wel beter. Er zit niets anders op dan zelf voor detective te spelen en de race tegen de klok begint. Vindt ze de kidnapper op tijd en weet ze haar zus te redden?

Eigenlijk draait de hele film om Jill, een rol die sterk wordt neergezet door Amanda Seyfriend. Zoals in de meeste van haar films speelt ze een mooie, single female hero met een licht psychopatisch randje. Ze is aan de ene kant heel kwetsbaar maar aan de andere kant ook enorm dapper en ‘fearless’. Ze laat zich door niets en niemand stoppen en dat is bewonderenswaardig maar soms ook wat ongeloofwaardig. Zoals ze bijvoorbeeld voor elke situatie wel een ander verhaal uit de mouw weet te schudden. Heeft dit meisje veel fantasie of is ze misschien toch een leugenaar?

Doormiddel van flashbacks in het begin (en gedurende) de film kom je erachter wat er gebeurd is met Jill en waarom ze zo wantrouwend is tegenover mannen. De film wordt spannend vanaf het moment dat Jill thuis komt en haar zus niet kan vinden. Dan start de speurtocht waar je als kijker aan mee doet. De spanning wordt versterkt door de manier van filmen. De scene waarin Jill haar zus zoekt in huis bijvoorbeeld is heel snel en warrig geschoten. Als toeschouwer lijkt het alsof je met haar mee rent en een paniekerig gevoel bekruipt je. Er wordt ook veel gewerkt met close ups waardoor het lijkt alsof je naast de acteurs staat en ze in het gezicht staart.

Verder wordt je constant op het verkeerde been gezet wat de dader betreft. Gedurende haar zoektocht komt Jill heel wat vreemde types tegen die zich verdacht gedragen. Maar de kidnapper zou net zo goed een bekende kunnen zijn. Molly’s vriend bijvoorbeeld, die zich niet heel erg druk lijkt te maken over het feit dat zijn vriendin verdwenen is. Of zou het misschien toch die nieuwe detective Hood (Wes Bentley) zijn, die als enige geïnteresseerd lijkt te zijn in Jills verhaal?

De identiteit van de dader blijft in ieder geval goed verborgen tot het einde van de film. Helaas een vrij teleurstellend einde. Gedurende de film wordt de spanning zorgvuldig opgebouwd en dan verwacht je natuurlijk een climax. Maar die komt niet. Het slot voelt afgeraffeld, alsof het budget op was en er letterlijk snel een einde aan gemaakt moest worden. Als kijker hoop je stiekem nog op een staartje. Maar ook dat zit er niet in. Erg jammer want een goed einde was de kerst op deze ‘taart’ geweest.

http://www.youtube.com/watch?v=Y46D7ZsAKts

Gone valt in het genre detective, maar past ook in het vakje thriller. Hardcore horrorfans komen bij deze film niet aan hun trekken. Voor bloed, schieten en schreeuwen kun je beter naar een andere film gaan. Hou je van spanning (tot bijna aan het eind) en puzzelen? Dan moet je Gone zeker gaan bekijken. Oh en voor de Dexter-liefhebbers, Jennifer Carpenter heeft ook nog een klein rolletje.

[yasr_overall_rating null size="--"]