Recensie: It Chapter Two (Andy Muschietti, 2019)

Zevenentwintig jaar nadat een groep jonge kinderen een eeuwenoud kwaad in de vorm van Pennywise de clown versloeg in de riolen van Derry, worden zij gedwongen terug te keren om hun belofte, terug te komen als het gevaar ooit weer de kop op zou steken, waar te maken.

It (2017) luidde de meest recente Stephen King-renaissance in. Verfilmingen van zijn boeken en korte verhalen zijn niet weg te slaan van t.v. (Mr. Mercedes, Gerald’s Game, 1922) en bioscoopscherm (Pet Sematary, het binnenkort uit te komen Doctor Sleep). Voor de komende jaren staan nog een handjevol remakes van eerdere boekverfilmingen op stapel. We spreken van een opleving, maar eigenlijk zijn de films en series gebaseerd op King’s werk nooit echt weg geweest. Sinds het verschijnen van Carrie in 1976 is er gemiddeld ieder jaar wel een verfilming verschenen.

It kreeg al eerder zijn verfilming in de vorm van een miniserie met een iconische rol van Tim Curry als Pennywise in een versie van het verhaal geplaagd door te lage budgetten en hierdoor tekortschietende special effects. Door een vernuftige reclamecampagne met record brekende trailerviews op YouTube werd It een sleeper hit en bracht wereldwijd 700 miljoen dollar op (op een budget van 35 miljoen).

Voor de verfilming van het tweede deel van het boek was beduidend meer budget aanwezig. A-list acteurs vertolken de ouder geworden kinderen: James McAvoy speelt de stotterende leider Bill, Jessica Chastain de geplaagde Beverly en Bill Hader (die zich na de t.v.-serie ‘Barry’ steeds smeer ontpopt tot een uitstekende drama-acteur) is de bijdehante Richie. Ook is er meer geld uitgegeven aan de special effects: Pennywise de clown verschijnt om de haverklap in diverse uitmonsteringen gebaseerd op de grootste angsten van de hoofdrolspelers. De film neemt bovendien zijn tijd om het verhaal te vertellen, It Chapter Two duurt bijna drie uur. Helaas hebben al deze opwaarderingen niet gezorgd voor een betere film.

De film begint sterk. Twee homoseksuele jongens die hebben besloten Derry te verlaten, worden in elkaar geslagen door een groep opgeschoten jongeren. Eén van hen wordt van een brug gegooid in de stromende rivier. Als de ander hem gaat zoeken, ziet hij hoe Pennywise hem te grazen neemt. In één scene wordt duidelijk dat Derry heeft stilgestaan in de tijd en geen progressie kent. Angst voor vooruitgang is iets waar Pennywise zich aan te goed kan doen. Het is de eerste keer dat we Pennywise zien en het is de laatste keer dat hij echt eng is.

De maker heeft ervoor gekozen veel meer van Pennywise te laten zien, maar haalt hiermee al het mysterie en alle spanning weg. In groteske CGI, veel te cartoony om eng te zijn, maakt Pennywise de ene na de andere verschijning, totdat hij gereduceerd is tot…. een clown. Vergelijk hem met Freddy Kruger in de eerste Nightmare on Elm Street en de zesde film in die serie. Nergens meer eng, nergens gevaarlijk. Een beetje meer suggestie zou heel veel goed gedaan hebben. Neem de trailer van It Chapter Two waarin Beverly haar ouderlijk huis bezoekt en daar een creepy oude dame vindt. Aan het einde van de trailer komt de naakte, oude vrouw uit het donker met vochtig zompige stappen aanrennen en zie je haar naakte benen op Beverly afkomen. Super spannend. Het gedrocht dat in de film tevoorschijn komt uit het duister is volkomen ridicuul en werkt meer op de lachspieren dan op je kippenvel.

Wat ook opvalt, als je een tijdje aan het kijken bent, is dat de film exact dezelfde verhaalopbouw heeft als It. Het is voor mij te lang geleden om het boek voor de geest te halen, maar voor mijn gevoel is de strijd in de kindertijd en de strijd als de volwassenen It proberen te verslaan heel anders van toon. Soms lijkt deze film wel een remake van deel één, maar dan met volwassenen. Door deze voorspelbaarheid verliest de film ook veel zijn spanning.

Voor een film die zolang de tijd neemt, heeft het bovendien bijzonder weinig karakteruitdieping. De volwassenen lijken nog steeds enkel gevormd door de gebeurtenissen van zevenentwintig jaar geleden en praten zelfs nog alsof ze prepubers zijn. Over sommige dingen wordt bruusk heen gewalst, zoals het geheim van Bill Hader’s Ritchie, om ruimte te maken voor nog maar weer een nieuw Pennywise CGI-monster.

Ik vond It erg goed. Het camerawerk en de muziek waren schitterend, Bill Skarsgard was een interessante Pennywise en de pijn van het opgroeien was te voelen bij de jonge acteurs. Ik had ook heel graag It Chapter Two goed gevonden, maar wat er nu ligt, is een schreeuwerige, overbelichte, veel te lange film die eenvoudigweg niet spannend is. Ja, er zijn schrikeffecten, maar als je maar genoeg jump scares in een film propt, is er vast wel één die er werkt.

Kwalitatief gezien is er weinig aan te merken op It Chapter Two en als je het niet erg vindt om deel één nog eens te zien met andere mensen, valt er vast wel plezier te beleven. Maar enger dan die ene trailer wordt het nooit.

[yasr_overall_rating null size="--"]

It Chapter Two is vanaf vandaag, 5 september 2019, te zien in de bioscoop.