(Deze recensie bevat kleine spoilers. Lezen op eigen risico)
Tiener Maggie (Diana Silvers) is met haar moeder verhuisd van de grote stad naar een dorp en merkt al snel dat daar weinig anders voor een tiener te doen is dan zuipen en seks hebben. Wanneer ze met haar nieuwe vrienden een volwassene proberen over te halen om drank voor hen te kopen, is een donkere dame van middelbare leeftijd zo goed om dat voor hen te doen. Sterker nog: Sue Ann, ofwel ‘Ma’ zoals ze met genegenheid wordt genoemd, stelt voor dat de jongeren haar kelder gebruiken om in te feesten. Want ze zou niet met zichzelf kunnen leven als hen iets zou overkomen. Langzaamaan wordt duidelijk dat ‘Ma’ meer van plan is dan alleen maar haar jeugdigheid terug vinden. Iets dat gruwelijke gevolgen heeft…
Nou ja, ‘gruwelijk’… Ma is veel meer een psycho-thriller dan een horrorfilm. Sowieso hou ik zelf altijd het onderscheid aan: is het gevaar menselijk dan is het een thriller, is het gevaar bovennatuurlijk dan is het een horrorfilm. Het geweld in Ma is nergens bovennatuurlijk of buitensporig, maar dat past ook wel bij het karakter van Sue Ann. Bedeesd en onzichtbaar, totdat er een grens bereikt is en een vat van oud zeer bruut wordt opengetrokken. Sue Ann is een heel interessant karakter, met verve gespeeld door Oscar winnares Octavia Spencer. Jarenlange pijn is van haar gezicht af te lezen, zelfs wanneer ze het maskeert met een brede glimlach. De film kent nog een Oscar-winnares in een kleine rol, Allison Janney als een continue geïrriteerde dierenarts en Oscar genomineerde Juliette Lewis als de moeder van Maggie die langzaam de grip op haar dochter verliest.
Er zit in Ma een heel sterk drama verborgen. Net als in het excellente ‘One Hour Photo’ gaat een groot deel van de film over eenzaamheid en de vernietigende werking hiervan op de menselijke psyche. Als Ma zich dansend en drinkend tussen de jongeren in haar kelder begeeft is het gelijke delen ongemakkelijk, vermakelijk en schrijnend zielig. We kijken naar een vrouw die een tweede kans krijgt om een eersteklas leven te lijden. Dit voelt geforceerd en onhandig en in combinatie met de neersabelende gemeenheid van de gemiddelde tiener, is het niet ongeloofwaardig waar Ma, als ze te ver over haar grenzen wordt gedrukt, allemaal toe in staat is.
Als de focus alleen op de eenzaamheid en wat dit met een mens doet had gelegen, was de film compacter geweest. Maar de film wil veel meer zeggen: iets over tieners en alcoholmisbruik en iets met betrekking tot overbeschermende ouders en nog iets over bullying. Maar ook iets over rassenverschillen in Amerika en ‘age shaming’ en groepsdruk. Al die verschillende thema’s worden nu aangestipt, maar nergens echt goed en duidelijk uitgewerkt. Hierdoor is de derde akte, waarbij duidelijk wordt wat Ma’s motivaties zijn als ze haar plan ten uitvoer brengt, er een beetje met de haren bijgesleept. Lang niet alle vragen die in de film zijn opgeworpen, worden op een bevredigende manier beantwoord en dat maakt de finale goedkoop en oppervlakkig. Terwijl er zoveel moois te vertellen was.
Ma is een thriller die weinig grenzen overschrijdt, met een matige finale, maar met een ijzersterke rol van Octavia Spencer die van de tragische ‘Ma’ een gelaagd karakter maakt die op zoek is naar een betere film.
Ma draaide vanaf 30 mei 2019 in de bioscopen en is te koop op BD en DVD.
“Sowieso hou ik zelf altijd het onderscheid aan: is het gevaar menselijk dan is het een thriller, is het gevaar bovennatuurlijk dan is het een horrorfilm.”
Met alle respect, wat een kolder. Volgens deze logica zouden klassiekers van het genre als Psycho, Repulsion, The Texas Chainsaw Massacre alsook diverse films van Dario Argento geen horror kunnen zijn. Horror is een gevoel. En purisme is stom.
En The Silence of the Lambs en Halloween en alle slashers… nu je het zegt is het wel een beetje crap. ? Hoe dan ook, ‘Ma’ is in ieder geval geen horror, het is nauwelijks een thriller…