Als Jennifer terugkomt van een boodschap en haar zoontje wil ophalen bij de oppas blijken beide verdwenen. Haar misère wordt nog erger als ze een macaber gedicht vindt met daarbij intieme foto’s van haar man met de oppas. Om haar paniek te boven te komen neemt ze een bad en valt in slaap. Wanneer ze echter wakker wordt vindt ze zichzelf op de vloer van haar appartement en die is bedenkt met lichaamsdelen en bloed. Ook in de kamer staat een mysterieus figuur die haar beloofd naar het witte licht te leidden.
Eigenlijk kun je een standaard recensie schrijven alle films van de Duitse splatterfilmer Olaf Ittenbach. Zijn films zitten namelijk vol met uitzinnige gore en bloederige taferelen, maar qua verhaal, acteerwerk en directie stellen ze meestal niet veel voor. Al worden zijn films wel steeds ambitieuzer. En dat geld ook voor No Reason, meer dan ooit wordt er een beroep gedaan op de acteerkunsten van zijn cast en met name van hoofdrolspeelster Irene Holtzfurtner. Maar ook zij kan niet veel met de slecht geschreven dialogen en de nog slechtere monologen.
De extreme horror is echter weer volop aanwezig (met een paar van de ziekste scenes die films als Hostel veruit overtreffen) en de surrealistische weg die ingeslagen wordt maakt het geheel nog bizarder. De bedoelingen zijn echter wat te pretentieus voor het kunnen van cast en crew. Aan de ene kant moet je het Ittenbach nageven dat hij niet pretentieloze amateur gore filmpjes blijft maken, aan de andere kant vond ik zijn oudere films een stuk vermakelijker.
Als jouw eisen ten opzichte van acteerwerk en filmkunsten lager liggen dan van gore, geweld en bloed dan zul je niet teleurgesteld zijn in deze film. Liefhebbers van de betere horrorfilm kunnen No Reason beter overslaan.