Recensie: Terug naar Ludlow in 'Pet Sematary: Bloodlines'

In Pet Sematary: Bloodlines keren we terug naar 1969, alwaar we het verhaal van een jonge Jud Crandall (Jackson White) volgen. In het boek -en de eerste film, verteld hij namelijk een vreselijk verhaal wat hij mee heeft gemaakt met zijn jeugdvriend Timmy Baterman (Jack Mulhern). Dit verhaal gaan wij nou meemaken. Maar zitten we eigenlijk wel te wachten op een nieuwe Pet Sematary?

In 1969 droomt de jonge Jud Crandall ervan om zijn geboortestad Ludlow, Maine achter zich te laten, maar al snel ontdekt hij duistere geheimen en wordt hij gedwongen om de confrontatie aan te gaan met een duistere familiegeschiedenis die hem voor altijd met Ludlow verbonden zal houden. Jud en zijn jeugdvrienden moeten samen een oud kwaad bestrijden dat het stadje al sinds de oprichting in zijn greep houdt en dat, eenmaal opgegraven, alles op zijn pad kan vernietigen.

Sometimes, dead is better. Nou, dat motto hadden ze beter ter harte genomen. Eigenlijk na de eerste film al. Het tweede deel was al een stuk minder en ik wil het niet eens hebben over de remake uit 2019. Eigenlijk hebben alle vervolgen hetzelfde gemeen: het verhaal. Ik had goede hoop om met dit deel, wat zich in 1969 afspeelt, eens wat anders te zien. Dat is in zekere zin ook gelukt. Natuurlijk weet ik wel dat je met het verhaal, zeker in een origins-achtige setting, niet al te veel af kunt wijken, maar ze hebben er best wel een ordinaire 'superkiller' film van gemaakt.

Ondiep en ongeloofwaardig

Meerdere malen verbaasde ik mij over hoe snel een dooie kan zijn. De verschillende slachtoffers worden achterna gezeten om vervolgens (jawel) met een jumpscare van de andere kant besprongen te worden. En dat terwijl ze totaal de andere kant op renden van waar het tot leven geworden lijk -met gebroken botten die kraken bij elke beweging- hun achterna strompelde. Het leek Jason Voorhees wel. Ik vond dat echt heel erg ongeloofwaardig en de naam Pet Sematary absoluut niet waardig.

Daarnaast was er niet echt iemand met wie ik een binding had, of aardig genoeg was om maar iets om te geven. De karakters zijn behoorlijk plat en nergens ging je met iemand de diepte in. Gemiste kans, want David Duchovny (X-files) had hier bijvoorbeeld een  mooi stukje acteerwerk kunnen laten zien. Je hebt al snel door dat er iets mis is met zijn zoon, en daar zie je dan ineens een flinterdun stukje schijnen. Iets wat zo sterk in het origineel is en mij persoonlijk- als vader van een 6-jarig jochie- keihard raakt. Maar helaas, de film besluit om de verkeerde afslag te nemen en te focussen op bovennatuurlijke killers die plannen met het stadje hebben. Jammer.

Natalie Alyn Lind als Norma is mooi om naar te kijken, maar daar blijft het wel bij. Forrest Goodluck die je misschien kent uit de serie The Revenant speelt een van de beste vrienden van Jud, maar het straalt er niet echt af. Misschien omdat hij altijd stoned is, misschien omdat hij boos is omdat Jud vertrekt. Maar dat gegeven weet ik eigenlijk omdat dit staat in de beschrijving van de film. Dat komt eigenlijk niet lekker uit de verf.

Conclusie

Er is wel een klein, positief puntje te benoemen. 'Jud' Judson Crandall heeft samen met zijn vrouw Norma nooit kinderen gekregen. In het boek van Stephen King is daar nooit echt antwoord op gegeven waarom niet. In Bloodlines krijgen we daar wel antwoord op. Helaas kan dat kleine gegeven de rest niet boven het gemiddelde tillen. De film heeft saaie karakters, goedkope jumpscares en gaat een richting op die het gegeven van de film (hoe ga je om met de dood van een geliefde?) echt niet nodig heeft.

[yasr_overall_rating size="large"]

Pet Sematary: Bloodlines is nu te huur bij Pathe Thuis.