In een bergdorpje in Macedonië in de negentiende eeuw wordt een jong meisje bij haar moeder weggehaald en in een heks veranderd door een eeuwenoude geest. Sindsdien leeft ze in het wild. Vervolgens doodt ze een dorpeling waarna ze haar gedaante overneemt.
You Won’t Be Alone is geregisseerd door Goran Stolevski. De hoofdrollen worden gespeeld door Anamaria Marinca, Sara Klimoska, Noomi Rapace en Alice Englert.
You Won’t Be Alone is een ontzettende slow burn drama/folk horror die absoluut niet voor iedereen geschikt zal zijn. Daar ben ik er één van.
Man en vrouw
Het meisje dat in de heks is veranderd gaat van dorp tot dorp om steeds weer een andere gedaante aan te nemen. Terwijl ze dit doet wordt het meisje(de heks) geplaagd door de eeuwenoude geest. In ieder dorp probeert het meisje haar plaats te vinden. Door in ieder dorp een andere gedaante aan te nemen krijgt het meisje vanuit verschillende posities het leven mee.
Soms als man, soms al vrouw.
De rolverdeling tussen de man en vrouw in een dorpje in de negentiende eeuw komt sterk naar voren in dit verhaal.
De regisseur geeft hier een duidelijke boodschap mee af. Een boodschap die mij behoorlijk vermoeiend en makkelijk aanvoelt.
Het verhaal wordt verteld door de ogen van de heks, ofwel het meisje dat steeds een nieuwe gedaante heeft. Het meisje zelf praat niet in de film. Door middel van een vertelling wordt de gedachtegang van het meisje naar voren gebracht. De vertelling is echter dusdanig complex en vaag dat er voor de kijker geen touw aan vast te knopen is. Dan helpt de zweverige muziek op de achtergrond ook niet mee om er wat vaart in te gooien.
Over de acteerprestaties valt niets slechts te zeggen. Deze zijn stuk voor stuk uitstekend. Ook het landschap geeft bij tijd een wijle een schitterend shot. Maar daarmee zijn alle positieve punten wat mij betreft wel beschreven.
Ik ben zéér benieuwd naar jullie mening. Hebben jullie hier een andere kijk op dan ik? Laat het weten in de comments!
De film is nú te zien op Pathé Thuis.
Een van de sterke punten van de film is de gevoelige en doordachte weergave van verdriet en psychische aandoeningen vond ik. In plaats van toevlucht te nemen tot clichés of simplistische oplossingen, verkent de film deze kwesties met eerlijkheid en empathie, waarbij de moeilijkheden van herstel in beeld worden gebracht en tegelijkertijd het belang van verbinding en ondersteuning wordt benadrukt.
Sommige kijkers zullen het trage tempo en de opzettelijke toon van de film misschien een uitdaging vinden. Het verhaal ontvouwt zich langzaam, met lange, scènes die misschien niet naar ieders smaak zullen zijn. Bovendien is het einde van de film misschien wat dubbelzinnig, waardoor bepaalde vragen onbeantwoord blijven.