Recensie Fatal Frame: Mask of the Lunar Eclipse

Maar liefst 15 jaar na de release op de Nintendo Wii krijgt de Switch een heruitgave van Fatal Frame: Mask of the Lunar Eclipse. Kunnen mooiere graphics dit oudje nieuw leven inblazen, of zijn deze spoken al lang geleden overleden en kunnen ze maar beter met rust gelaten worden?

Nu ik al een tijdje een Steam Deck heb, liggen mijn andere handhelds eigenlijk een beetje stof te happen. En dat zegt wat, want ik ben een echte handheld-freak. Maar dat is voor een ander artikel. Wonder boven wonder trok ik speciaal voor dit spel (oké, ook voor de nieuwe Mario Kart-baan in Amsterdam) mijn oude, vertrouwde Switch weer uit de kast. Het was alweer een tijdje geleden dat mijn favoriete serie uit weleer ineens nieuw leven werd ingeblazen met een remake van Fatal Frame: Maiden of Black Water. Schijnbaar heeft het Koei Tecmo geen windeieren opgeleverd, want ze doen het nog eens dunnetjes over met Mask of the Lunar Eclipse.

Seriemoordenaar

Ja, in Japan houden ze wel van lange titels. Eigenlijk heet de serie daar Zero en in Europa en Australië Project Zero en bestaat ondertussen uit vijf hoofddelen. Mask of the Lunar Eclipse uit 2008 is het vierde deel en vertelt het verhaal over een groep kinderen die in 1970 op mysterieuze wijze verdwijnen tijdens een festival op het eiland Rogetsu. Ontvoerd door de vermeende seriemoordenaar Yo Haibara, maar gelukkig wel gered door rechercheur Choshiro in een grot onder het sanatorium.

Tien jaar later keren de jonge vrouwen Misaki en Madoka terug naar het eiland om er eindelijk achter te komen wat er toen met hen is gebeurd. Ruka gaat ook op zoek naar de twee. Als laatste van het stel reist Choshiro ook naar Rougetsu om de groep vrouwen op te sporen. Beetje bij beetje wordt iedereen hier geconfronteerd met ervaringen van toen die ze zich niet meer kunnen herinneren.

Verschillende perspectieven

Het spel bestaat uit verschillende hoofdstukken en elk hoofdstuk speel je met iemand anders. Hierdoor beleef je elke keer het verhaal vanuit een ander perspectief, en dat werkt nog steeds. Iedere dame heeft andere zaken in haar inventaris, maar allemaal gebruiken ze hun zaklamp en de Camera Obscura, een camera die geesten kan vastleggen. Naast het vastleggen is de camera ook een krachtig wapen waarmee je de entiteiten kunt verjagen. Zo verkennen ze verschillende locaties en houden ze de kwade geesten op afstand die op de loer liggen tijdens hun zoektocht naar de waarheid achter hun duistere verleden.

Zoals ik al zei, het spel heeft een grafische makeover gehad. En dat werkt uitstekend. De smalle gangen zijn behoorlijk sfeervol en heel onheilspellend in beeld gebracht. Zeker in het begin als je denkt in je ooghoek iets te zien bewegen, kroop het kippenvel mij toch weer langzaam in mijn nek. De verschillende creepy maskers die aan de muren hangen, helpen daar niet echt bij en de verschillende geesten zijn echt wel zenuwslopend. Als je dan de camera vindt, dan begint het echte werk pas echt. Om de perfecte foto te maken -en zo de meeste schade aan te richten- creëer je de Fatal Frame.

Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. In de smalle gangen is het lastig manoeuvreren en vaak heb je weinig speelruimte. Tel daarbij op dat je soms door meerdere spoken belaagd wordt en je gaat vaker dood dan je Project Zero kunt zeggen. Althans, ik wel. Maar in mijn verdediging (en nu kom ik toch bij een minpuntje)...

Conclusie

...verdorie, wat is dit jammer. Het spel is fantastisch, maar het heeft toch een minpuntje. De besturing. Die voelt helaas erg gedateerd aan. Ik weet dat je als een jong meisje speelt, als een jong Japans meisje, maar die kunnen toch echt wel harder rennen dan dit. Het voelt echt heel erg gemaakt aan. Aan de ene kant accentueert dat het gevoel van hulpeloosheid, maar aan de andere kant voel je jezelf oppermachtig met die camera.

Na een aantal encounters met spoken ken je het trucje wel en voelt het meer als een actiespel. Het helpt dan niet dat de protagonisten rondhuppelen als meisjes van 12 in een zonnige bloemenweide. Dus al met al heb ik mij deze -ongeveer- 12 uur prima vermaakt (in het begin wat meer door de spanning, dat ebt wat weg als je het kunstje van het spel doorhebt) met -oké nog een keer dan- Fatal Frame: Mask of the Lunar Eclipse. De remake doet de graphics heel erg goed, alleen jammer dat ze de besturing niet gelijk ook onder handen hebben genomen.

[yasr_overall_rating size="large"]

Fatal Frame: Mask of the Lunar Eclipse Remake is nu verkrijgbaar voor PC, PS4 en 5, Xbox One en Series X|S en Nintendo Switch.