Recensie: The Darkest Minds (Jennifer Yuh Nelson, 2018)

Puberproblemen zijn van alle tijden

Na een verwoestende epidemie is 98% van de kinderen omgekomen. De overgebleven 2% kinderen krijgen op mysterieuze wijze ‘speciale krachten’. Volwassenen willen voor de veiligheid, lees: uit angst, de kinderen in kampen plaatsen, maar hoofdrolspeelster Ruby Daly is niet van plan te buigen naar de wil van deze volwassenen en besluit met een aantal andere kinderen op de vlucht te slaan. Gedurende deze reis leert ze ook haar eigen waarde kennen, ontdekt wat echte liefde is en vindt haar nieuwe plaats in deze Brave New World.

Superheldengaven combineren met Young Adult-clichés. Het werkt waarschijnlijk op papier, want de boeken van schrijfster Alexandra Bracken, die ook het scenario meeschreef, zijn geweldig populair, maar deze Mini-Mutanten of X-Pubers lukt het misschien wel elkaars hart op hol te brengen, maar laten deze kijker nogal onbewogen.

Ik weet niet waar en wanneer de term ‘Young Adult’ het leven zag, maar uitgeverijen en producenten zullen met luid gejuich zijn opgesprongen om elkaar in de armen te vallen. Eindelijk hadden ze een manier gevonden om de puber aan te spreken, de groep consumenten die het moeilijkst te vatten is, maar die wel gretig geld wil uitgeven als hij zich aangesproken voelt.

Klaarblijkelijk is deze leeftijdscategorie (zo 12 t/m 19 jaar) naargeestig op zoek naar hun plaats in de boze buitenwereld en zijn de jongens en meisjes die er in het echte leven alles aan doen om juist niet op te vallen op een immer durende zoektocht om te ontdekken wat hen ‘bijzonder’ maakt. Of je nou een meisje bent dat op zowel vampiers en weerwolven valt, de uitverkorene lijkt om de tirannieke President ten val te brengen in een dystopische samenleving of dat je je een gewone jongen waant die de allergrootste tovenaar ooit lijkt te zijn, in ieder van hen lijkt een ‘held’ te schuilen of in ieder geval willen ze dit heel graag.

‘The Darkest Minds’ is een soort checklist van Young Adult elementen, beter en origineler gedaan in andere films, boeken en tv-series, maar die in de juiste volgorde een coherent, maar weinig origineel verhaal vertellen. Stoere hoofdrolspeelster, heldin tegen wil en dank. Check. Volwassenen zijn bijna allemaal dom, kortzichtig of ronduit kwaadaardig. Check. De toekomst is grijs en grauw en kan alleen herstelt worden door de nieuwe generatie. Check. De heldin wordt verscheurd tussen liefde en lotsbestemming. Check. Het wordt een soort mixtape van covers; je kent het al en het origineel was beter.

Technisch gezien is er weinig op de film aan te merken. De visual effects zijn naadloos en de actie scenes kunnen zich meten met de grootste, effect gedreven films. Ook het acteren is prima. Amandla Stenberg als Ruby en Harris Dickinson als Liam zijn leuk om naar te kijken en heel schattig met elkaar. Ze zullen menig meisjeshart doen druppen.

The Darkest Minds-boekenreeks is een trilogie. Ik ken de boeken niet en kan me dus weinig voorstellen hoe nog twee van dit soort films de kijker iets nieuws kunnen bieden. Want ‘The Darkest Minds’ is weliswaar een capabele film waar de technische aspecten prima zijn, maar waar het verhaal geen enkel origineel idee bevat. Alleen voor mensen die niet genoeg kunnen krijgen van YA gezwijmel of voor hen die enkel escapisme willen en het niets interesseert dat dit verhaal al vele malen beter is gedaan. Nu in de bioscoop.