Top 5: Revenge Moms

‘Wraak is een gerecht dat beste koud wordt geserveerd’. Oftewel: van wraak is meer te genieten wanneer er wat tijd en emotionele afstand over heen is gegaan. Maar is het juist niet die emotionele vulkaanuitbarsting die wraakneming in film zo verdomd zoet doet zijn? Net als in het recent uitgekomen ‘Peppermint’, waarin een moeder wraak neemt op de misdadigers die haar kind iets aandeden, volgen hieronder vijf moeders die het recht in eigen hand namen en het scherm rood kleurden in het bloed van verkrachters, moordenaars en ander gespuis. En met goed recht, want geen ouder wil dat zijn of haar kind iets aangedaan wordt. Dan vallen er klappen. En steken. En schoten. Waarschuwing: ‘spoilers’ zo ver het oog reikt.

The Last House on the Left (1972)

https://www.youtube.com/watch?v=NJtOmLkUSKs Wat doe je als ouders wanneer blijkt dat je de verkrachters en moordenaars van je dochter en haar beste vriendin onderdak hebt geboden? In horrormeester Wes Craven’s grimmige regiedebuut laten vader en moeder er geen gras over groeien en gebruiken de toevalligheid om hard en genadeloos toe te slaan met een glibberig bloedbad tot gevolg. Terwijl vader Collingwood thuis ervoor zorgt dat niemand kan ontsnappen, lokt moeder Collingwood Weasel, de man die haar dochter Mari doodde, mee naar buiten met de belofte van orale bevrediging. Weasel zit dat wel zitten, maar dat is een vergissing, aangezien hij seconden later gillend en bloedend over de grond ligt te kronkelen, terwijl moeder Collingwood walgend haar mond staat te spoelen. Eigen schuld, kleine bult.

Eye for an Eye (1996)

https://www.youtube.com/watch?v=SxvOUC6zXw8 Heftiger dan de eerste minuten wordt het niet: Sally Field bespreekt in de auto met haar 17 jarige dochter thuis de verjaardag versieringen, wanneer er aangebeld wordt. Hulpeloos moet moeder toehoren hoe haar dochter wordt verkracht en vermoord. De dader wordt snel gepakt (Kiefer Sutherland als grijnzende viespeuk, voordat zijn carrière een boost zou krijgen met ‘24’), maar moet door te weinig bewijsmateriaal worden vrijgelaten, een platgetreden cliché in het revenge-genre. Moederziel alleen gaat Field de strijd aan en lokt Sutherland uit haar in haar eigen huis iets aan te doen. Gelukkig voor haar is de Amerikaanse wetgeving rondom zelfverdediging wel toegefelijk, zodat ze de onverlaat een kogel tussen de ogen kan planten en zo wordt Jack Bauer geen dag ouder.

À L’intérieur (Inside) (2007)

https://www.youtube.com/watch?v=0-Aqb1lFNtQ Officieel ben je nog geen ‘moeder’ als je nog zwanger bent, maar de hoofdrolspeelster in ‘À L’Intérieur’ staat dermate op knappen, dat je het babyhoofdje al bijna kunt zien. Vier maanden na een auto ongeluk waarbij haar man omkwam, staat toekomstig alleenstaande moeder Sarah op het punt van bevallen. Wanneer een geheimzinnige vrouw haar huis binnendringt en koste wat kost Sarah’s baby wil, al dan niet met bloedvergieten, ontstaat een bloederige kat en muis spel. Bloederig met een hoofdletter B, want deze film uit de New French Extremity Wave (waar ook films als Haute Tension, Frontiére(s) en Martyrs onder vallen) grossiert in extreme grossness. De home invader Béatrice Dalle heeft, al vindt ze dat vooral zelf, een goede reden om de baby vakkundig uit het lichaam van Sarah te willen snijden: in het eerder genoemde auto-ongeluk zat zij in de andere auto en verloor haar ongeboren kind in het ongeluk. Waar twee moeders vechten om één baby, vallen veel, heel veel slachtoffers.

Serial Mom (1994)

https://www.youtube.com/watch?v=gGaGULa5HFc Meer zwarte humor dan horror, maar daarom niet minder bruut, ‘Serial Mom’ vertelt het verhaal over een doodgewone, rechtgeaarde huismoeder (Kathleen Turner) uit de buitenwijken van Baltimore. Ze is netjes getrouwd met twee kinderen, is goedgemanierd en heeft een sterk ontwikkeld moreel kompas. En daar is het waar de schoen wringt: ga je over Serial Mom’s grenzen heen wat betreft ‘goed’ en ‘fout’, dan wacht je de bloederige toorn van een moorddadige moraaljonkvrouw. Ooit een parkeerplaats van haar ingepikt? Je kunt enorm gore obscene telefoontjes verwachten. Als leraar kritiek op haar kinderen? Oppassen bij het oversteken, want voor je het weet word je aangereden. Je videoband niet terugspoelen? Je verdiend het om je hoofd ingeslagen te krijgen met een lamsbout! Schlockmeister regisseur John Waters en hoofdrolspeelster Turner hebben duidelijk veel plezier met dit inktzwarte sprookje over de Amerikaanse obsessie met bekend zijn.

Friday the 13th (1980)

https://www.youtube.com/watch?v=kk2HQ0hCGTE De moeder aller wraakmoeders moet toch wel Mrs. Voorhees zijn. Jaren geleden verloren de begeleiders van Camp Crystal Lake, omdat ze lagen te vozen, haar misvormde zoon Jason uit het oog waardoor hij verdronk. Nu het zomerkamp weer wordt geopend, wil de in de schaduwen opererende Mama Voorhees hier een stokje voor steken. En een mesje. En een bijltje. En een pijltje. Iedere op het terrein aanwezige tiener wordt slachtoffer van de wraakgevoelens van een getergde, maar knettergekke, moeder. Nog bijna 30 jaar lang zouden tieners de moorddadige invloed van de familie Voorhees voelen in de vorm van overslaanbare hulk Jason, maar altijd zou de aanstichtster van al het bloedvergieten op de soundtrack geëerd worden: Ki(ll) Ki(ll) Ki(ll) Ki(ll), Ma(ma) Ma(ma) Ma(ma) Ma(ma).