Julia, een succesvolle advocaat uit de stad, reist naar een afgelegen dorp om de bevolking bij te staan in hun protest tegen de komst van een stuwdam. Daar wordt ze doelwit van verstorende aanvallen van een bovennatuurlijke geest. Om deze geest te verslaan moet ze eerst een groot verzwegen familiegeheim ontrafelen.
Een veel belovende omschrijving, zeker gezien het ook nog een Scandinavische film is. En goed begint hij ook zeker, huisjes in de afgelegen wildernis naast een meer in Finland brengen een bepaalde sfeer met zich mee. Het wordt meteen een echte chiller als de waterleiding raar doet en Julia de kelder in moet. Het is duidelijk, water is het onderwerp van de film. Haar zoontje mag ook niet te dicht bij de waterrand het meer komen, de reden hiervoor laat een flinke tijd op zich wachten, waardoor de spanning alleen maar toeneemt.
Krista Kosonen speelt in het begin ook overtuigend de rol van Julia, maar de succesvolle advocaat komt er niet uit. Het lijkt er op één of andere manier op dat de rechtzaak in het verhaal compleet verkeerd is uitgedacht, Julia moet geen natuurhippie zijn, maar een stoere advocaat die met een enorme energiecentrale de lokale natuur in gevaar brengt. Dan zouden ook de plaatselijke legendes en haar angsten beter geplaatst kunnen worden.
Helaas verloopt de zo goed begonnen chiller verandert plotseling in een chaotische, slecht uitgewerkte dramafilm met een flinke dosis onverklaarbare gebeurtenissen en een onbevredigend einde. Toch moet er gezegd worden dat het acteerwerk en de cinematografie wel prima in orde is.
In veel opzichten lijkt Body of Water overigens bijzonder veel op de Nederlandse film Zwart Water, waar ook een dochter via waanbeelden een zwarte bladzijde in de geschiedenis van het gezin oprakelt.
