Boekrecensie: Tell My Sorrows To The Stones (Christopher Golden)

'Tell My Sorrows To The Stones' is een verzameling van twaalf korte horrorverhalen van Christopher Golden. Golden is een van die schrijvers die in meerdere genres actief zijn, en daarom vaak lastig in hokjes te vangen. Zo schrijft hij comics (onder andere Baltimore, Hellboy, Sons of Anarchy en Buffy), young adult en verschillende anthologieën. En is hij de auteur van verschillende horrorboeken zoals Wildwood Road en Strangewood. Boeken waarin je meeleeft met de karakters - hun blijdschap, woede en verdriet - waardoor de horror keihard kan binnen komen.

'Tell My Sorrows To The Stones'  bevat een serie heerlijke korte horrorverhalen. Sommige verhalen laten je lachen, andere breken je hart, maar ze zorgen allemaal dat je net wat beter luistert naar dat geluid in de woonkamer, wanneer je alleen in bed ligt. Verhalen over het verlies van een kind, over hoe de grappigste clown in het circus te worden, over een tienjarige jongen die zijn moeder moet beschermen tegen de dood, over een zakenman bij wie de combinatie van onderhandelen en sex allerlei demonen oproept. En mijn favoriet, over een rode ballon. Een ballon die nooit lucht verliest, en zolang hij heel blijft zijn eigenaar voor altijd laat leven. Tenzij hij kapot gaat natuurlijk. Voor alle liefhebbers van horror is er iets te vinden in 'Tell My Sorrows To The Stones'.

Nu lees ik niet vaak korte verhalen. Het is niet alle schrijvers gegeven om in circa 20 pagina’s je te laten meeleven met karakters, in een sfeer die je na afloop verbaasd, verschrikt of verdrietig achter laat. Tell My Sorrows To The Stones voldoet gelukkig wel aan deze criteria. Een goed kort verhaal zet op de eerste pagina al de toon, pakt je vast en laat je niet meer los. En dat is een kunst die Golden verstaat. Het eerste verhaal, All Aboard, gaat over een vrouw die elke nacht om 03:18 uur een trein hoort, die er niet kan zijn. Bij de openingszin weet je dat er een ongemakkelijk, knoop in je maag bezorgend verhaal gaat volgen. "That dreadfull autum, Sarah Cooper woke nearly every night in the small hours of the morning and lay in the dark, back toward her husband, the memory of their dead son filling the space between them."

Maar Golden’s horror kan ook groteske vormen aannemen. Zo begint het verhaal 'Put On A Happy Face' met “The blood seeping out of the midget car was Benny’s first clue that something had gone awry”. Dan ga je er eens goed voor zitten.

Tell My Sorrows To The Stones is onder andere te koop bij Bol.

[yasr_overall_rating size="--" postid="35032"]