Heb je je weleens afgevraagd wat er zou gebeuren wanneer je Lord of the Flies mengt met Resident Evil? Of hoe Night of the Living Dead eruit had gezien door de ogen van het 13-jarige nichtje van Barbra? Dan is The Enemy zeker een boek om te lezen! Helaas nog niet vertaald in het Nederlands, en dat is jammer. Vooral omdat de boeken van Charlie Higson die wel vertaald zijn een compleet ander thema hebben dan de horror van The Enemy.
The Enemy is het eerste deel van een trilogie. De wereld is overvallen door een ziekte, tot zover niks nieuws onder de zon. En iedereen die ziek wordt bezwijkt aan de koorts. Of voegt zich bij een moordende, hongerige, verwarde massa. Alweer niks nieuws onder de zon. Maar, de ziekte treft alleen mensen van 14 jaar en ouder, kinderen blijken hiervoor ongevoelig. Het boek opent in Londen, een korte maar onbepaalde tijd na het uitbreken van de pandemie. Alle volwassenen zijn dood of ziek. En ziek betekent dat ze alleen of in groepen over straat zwerven, met half gesmolten hersenen, altijd gedreven door de honger naar vers vlees. Je zou ze eigenlijk het beste kunnen omschrijven als zombies, ware het niet dat ze nog niet dood zijn. Van alle kinderen heeft de meerderheid het niet gered, vaak als slachtoffer van hun eigen ouders. De rest is getraumatiseerd en heeft zich verstopt op zolders, in winkels en in scholen. De langzaam wegterende volwassen die hun opjagen noemen ze freaks, sicko’s en, auw, vaders en moeders. En dan moet het boek eigenlijk nog beginnen 😉
The Enemy volgt verschillende personen in deze wereld, bezig met overleven, met herstellen, met opbouwen. Zoals iedere end-of-the-world lezer weet, waar je je ook verstopt, hoeveel voorraden je ook hebt, vroeg of laat zul je toch de gruwelijke buitenwereld in moeten. Wanneer het gerucht gaat dat Buckingham Palace een echt veilige plek is, ontstaat er dan ook een trektocht dwars door Londen. Vervolgens kent het boek drie verhaallijnen. De eerste volgt een groep die vanuit de relatieve veiligheid van een supermarkt de tocht maakt door de straten van Londen richting Buckingham Palace, opgejaagd door volwassenen die soms zo verrot zijn dat ze exploderen. “A burster was lying in the middel of the road. A father by the look of it, though it was hard to tell. He had the familiar look of a vegetable, or a piece of fruit, left too long in the sun. The skin blackened, shrivelled and split, the overipe flesh inside squeezing out. His insides had turned to mush”.
De tweede verhaallijn volgt de groep die Buckingham Palace heeft bezet en tot ‘veilige’ plaats heeft gemaakt. Het is lastig hierover veel te zeggen zonder spoilers, maar denk aan The Lord of the Flies… De derde verhaallijn tenslotte volgt het ventje Small Sam, uit de veiligheid van de groep gerukt door hongerige volwassenen, ontsnapt, en vervolgens in de horror van Londen op zoek naar zijn zusje en veiligheid. Een intens en heftig verhaal.
Het boek introduceert een behoorlijk aantal personages, sommige aansprekend, anderen in eerste instantie nikszeggend, maar al snel wordt duidelijk dat niemand veilig is. Het is nooit zeker wie het wel en niet zullen overleven. Dat heeft impact op de spanning en op de mate waarin je gaat meeleven met de personages. The Enemy is donker, met geloofwaardige karakters en groepsdynamiek, claustrofobisch, met veel actie en een behoorlijke hoeveelheid gore. Bizar genoeg voor een boek met jongeren in de hoofdrollen, helemaal bizar omdat het boek oorspronkelijk ook voor deze doelgroep (young adults) is geschreven. Eerlijk is eerlijk, ik had het boek om deze laatste reden bijna links laten liggen, hoeveel horror verwacht je van de schrijver van Young Bond? En wat ben ik blij dat ik het toch heb gelezen. De thema’s en de uitwerking ervan zijn volwassen en verdienen de titel horror helemaal.
The Enemy van Charlie Higson krijgt dan ook vier sterren, en is in het Engels te koop bij de betere Nederlandse boekhandel.
Ps. Zoals hierboven staat ging ik ervan uit dat The Enemy het eerste deel van een trilogie was. Net deel drie gelezen (The Fear), en de hele tweede helft van dat boek heb ik me zitten afvragen hoe de verschillende verhaallijnen in vredesnaam afgewikkeld zouden worden in de resterende pagina’s. Om er op de laatste bladzijde achter te komen dat er (minimaal) nog een nummer vier komt..
