Recensie: Dylan Dog – Dead of Night (Kevin Munroe, 2010)

Dylan Dog is een wereldberoemde privédetective die gespecialiseerd is in het bovennatuurlijke. Zijn werkgebied: de donkere straatjes en steegjes van het oude New Orleans, de stad van legendes over geesten en monsters. Dylan Dog kent die verhalen en als een van de weinigen weet hij dat ze bijna allemaal waar zijn. Gewapend met zwarte humor en een arsenaal aan zilveren kogels jaagt hij op een mysterieus voorwerp dat, in de verkeerde handen, een oorlog kan ontketenen tussen de hordes vampiers, weerwolven en zombies die de stad bevolken!

De film Dylan Dog: Dead of Night is gebaseerd op de gelijknamige Italiaanse comic die als sinds 1986 wordt uitgegeven. De comics van Tiziano Sclavi spelen zich voornamelijk af in Londen, de film in het Amerikaanse New Orleans. Brandon Routh neemt de rol van detective Dylan Dog op zich, Sam Huntington speelt de zombiesidekick Marcus Adams. En natuurlijk bevat de film ook een onnozele chick, Elizabeth wordt gespeeld door Anita Briem.

Dylan Dog is voornamelijk een komedie en is daar bij tijden niet eens heel slecht in, het karakter van zombiesidekick Marcus is heerlijk uitgewerkt en doet denken aan heerlijke tekenfilmhumor. Maar met alleen humor kun je de bijna 2 uur niet vullen. Op het moment dat eind 2010 de salestrailer uitlekte voor Dylan Dog, maakte ik al een verwijzing naar Buffy The Vampire Slayer. Nu twee jaar later Dylan Dog: Dead of Night direct op blu-ray/dvd is uitgekomen blijkt dit voor de kwaliteit behoorlijk te kloppen. Qua verhaallijn blijkt ook nog eens dat er leentjebuur is gespeeld bij HBO’s True Blood, naast dat er een vergelijkbare strijdt woedt tussen vampiers en weerwolven, worden de bloedzuigers zelfs ‘True Bloods’ genoemd…

Regisseur Kevin Munroe maakt in Dylan Dog: Dead of Night geen echte keuzes en wil teveel verhaal vertellen. Wellicht zou Dylan Dog beter af zijn geweest als tekenfilmreeks of tv-serie.