Recensie: Mother! (Darren Aronofsky, 2017)

Hoewel de film alweer twee weken uit is ging er even aan mijn kant wat mis. Ik had de persvoorstelling al ruim van tevoren gezien en de recensie geschreven maar net weer niet dat ene knopje ingedrukt zodat de recensie online kwam.. D’oh! Natuurlijk moeten jullie wel de recensie van mij krijgen want als ik iets heb gemerkt in de afgelopen weken is dat Mother! misschien wel de meeste besproken film van het jaar gaat worden… Oké, op IT na dan misschien.. Maar toch!

De film

Een lief stel woont ver afgelegen van de bewoonde wereld in een enorm landhuis. Het huis verkeert in slechte staat en zij doet er alles aan om het op te knappen. De man des huizes is dichter en heeft alle tijd nodig voor zijn nieuwe werk, dat niet uit zijn vingers wilt komen. Wanneer een vreemdeling bij hen daar in the middle of nowhere aan belt, verstoort dat haar opknapwerk. De verhalen van de vreemdeling wekken bij de dichter juist de passie en inspiratie op die hij nodig had. Met enige achterdocht kijkt zij naar de vreemdeling die zomaar in hun leven verschijnt, maar ook hoe hij haar man zich helemaal toe-eigent. Hoewel haar achterdocht nergens op is gestoeld, blijkt zij het wel bij het goede eind te hebben. Niet lang daarna gaat weer de deurbel en staat daar de vrouw van de vreemdeling..

De films van Darren Aronosfsky zijn altijd wat bijzonders. Bij het kijken van Requiem for a Dream bedacht ik mij tweemaal voor ik weer een pil in mijn mik gooide en bij Black Swan werd ik zelfs een beetje emotioneel omdat de film zo duidelijk de kwetsbaarheid van prestatiedrang weergaf. Bij het zien van de trailer van Mother! wist ik niet wat ik zou aantreffen. Ergens verwachtte ik een recht toe recht aan horrorfilm. En… Dat is het toch echt niet.

Er was een ding dat mij collega-recensenten en ik nodig hadden na afloop van de persvoorstelling van Mother!, en dat was lucht. Want iedereen was het er wel over eens dat Mother! je grijpt bij de lurven. Nu heb ik wel vaker de drang gehad om te schreeuwen naar het beeldscherm maar bij Mother! gebeurde het, bijna. De film bevat horrorelementen maar is niet een echte horrorfilm. Hoewel er wel duidelijk gebruik wordt gemaakt van een element dat noodzakelijk is in een horrorfilm, en dat is angst. De angst voor van alles. Dat klinkt heel absurd en ergens is dat het ook. Maar de angst die hier bezit neemt van Jennifer Lawrence is dan ook absurd maar ook weer heel erg reëel.

Na afloop van de persvoorstelling sprak ik met diverse collega’s over de film en het bleek dat iedereen er weer wat anders inzag. De een zag de angst van de zwangerschap en herkende dat bij iemand uit zijn naaste omgeving. Ikzelf zag in de film het liefdesleven van een vriendin die na weet ik veel hoeveel jaar nog steeds een kerel niet kan loslaten. We waren het er over eens dat wij hen deze film niet moesten laten zien want de confrontatie is in het echte leven al eng genoeg maar in de film? Het is als een wervelstorm dat door de bioscoopzaal huis houdt. Mother! is alles behalve een film met een regulier verhaal. Aronofsky lijkt in het begin van de film een regulier verhaal ons voor te houden maar beetje bij beetje trekt hij ons in het absurde om, wanneer die locomotief eenmaal echt op gang komt, over te gaan op die wervelstorm waarbij je zeker weet: dit is iets anders dan anders. Maar wat dan?

Spoilers

Dieper op de film ingaan zonder enige spoilers kan niet bij Mother! Want de film is werkelijk een grote schreeuw. Een wanhopige schreeuw om alles wat fout gaat op onze wereld en hoe er met religie wordt omgegaan. Degene die de film hebben gezien zal het wel opgevallen zijn dat onze hoofdpersonen Jennifer Lawrence en Javier Bardem geen namen dragen maar dat er steeds weer wordt gesproken over ‘Hij’ en ‘Zij’. Dat is geen toeval. Dit is zowel een verwijzing naar God maar ook De Duivel en De Aarde. Wanneer Lawrence spreekt over ‘Zijn huis’ is dat inderdaad te interpreteren als ‘Gods huis’. Maar zeker wanneer de volgelingen van ‘hem’ veranderen in een cult en hun kind, dat zij aanbidden, tot zich nemen is het voor iedereen met een beetje kennis over de grootste religies wel duidelijk dat hier een diepere religieuze betekenis achter zit. Dat klinkt interessant maar eigenlijk is het te makkelijk.

Al eerder begaf Aronofsky zich op het gebied van religie en dat was in het verleden al niet een bijster succes. Vooral ook omdat Aronofsky zelf geen knopen doorhakt. Want hoewel de film een grote chaos laat zien biedt het geen oplossingen. Daarnaast is deze wanhopige schreeuw wat betreft de wereld ook iets wat je eerder verwacht bij een tiener of student. Iemand die denkt de wereld te kunnen veranderen door te blèren en te schreeuwen. Denken dat de wereld in korte tijd drastisch te veranderen is. Een beetje zoals de studenten in de jaren ’70 dachten. En wij weten allemaal hoe het hen is vergaan…

Verder laat Aronofsky misschien wel 50% van de film het gezicht van Jennifer Lawrence zien in close up. Nu zullen vele liefhebbers van haar daarmee erg tevreden zijn maar voor mij was dat allemaal iets too much. Net als wanneer het absurde uiteindelijk echt begint. Je hebt geen adempauze maar daarnaast is het ook vrij voorspelbaar. En dat is voor een film dat veel meer wilt zijn nogal jammer.

Met al die informatie kan ik niets anders concluderen dan dat Mother! een goed gespeelde (vooral Lawrence) rollercoaster is die veel wilt zijn maar niets minder is dan een opgeheven vinger. De wereld verandert niet na het zien van Mother! maar als de film een ding wel heeft veroorzaakt is dat veel mensen het over de film hebben. Daar is ook wat voor te zeggen tenslotte.

[yasr_overall_rating null size="--"]