Recensie: The Banishing (2020)

The Banishing is een film van Christopher Smith. Die regisseur ken ik nog van Triangle en Creep en dat vind ik hele toffe films. (Als je die nog niet kent: aanraders!) Verder speelt markante verschijning Sean Harris mee, de favoriete bad guy uit Mission Impossible, Harry Brown, Deliver Us From Evil en Prometheus. Geen kleine jongens dus. Mijn verwachtingen waren hoog toen ik deze ging kijken.

Verhaal

Het is 1938. Een dominee betrekt met zijn vrouw en dochter in opdracht van de kerk een Engels landhuis, Borley Rectory. Het dorpje waar het huis staat, heeft een nieuwe impuls nodig in het geloof. Wat ze niet weten is dat het huis een eeuwenoude vloek behelst en het meest geplaagde huis van Engeland blijkt te zijn. Omdat de vrouw van de dominee een vreselijk geheim met zich meedraagt, ontwaakt daar al snel een wraakzuchtige geest die uit is op dochterlief. De dominee staat nu voor de keus, haar redden met hulp van zwarte magie of haar voor altijd verliezen.

Donker met een beetje licht

Zoals ik al zei, ik had hoge verwachtingen. Goede spelers, goede regisseur. Maar helaas is dat niet een blauwdruk voor succes. De film begint rustig aan en kabbelt zo door, daar verandert niets aan tot het eind. Er zijn zat slow burn films die steengoed zijn, maar die wel ergens naar toe gaan. Hier is dat niet echt het geval. Wat je vooral veel ziet zijn scènes waarin mensen elkaar kwijt zijn en dan op zoek gaan met een minimale lichtbron. En dat heb je na de vierde keer wel gezien. Nu is het niet zo dat het een hele slechte film is, ik heb zeker slechter gezien, maar het heeft gewoon niet zoveel om handen. De spelers acteren afwisselend wel oké en geloofwaardig, maar er gebeurt niet zo veel. Zelfs het einde voelt rommelig aan en is het over voor je 'banishing' kan zeggen.

De sfeer is verder wel goed en de tijdsgeest wordt goed weergegeven. De dreiging van de op handen zijnde Tweede Wereldoorlog is aanwezig en verklaart wel een gedeelte van het einde. Ik zal dit niet vertellen in verband met spoilers, maar als je het ziet weet je wat ik bedoel. De film duurt ruim anderhalf uur, dus je bent er zo doorheen.

Conclusie

Wat begint als spannend spookhuisverhaal verzandt al gauw in herhaling van zetten. Tel daar de slow pace bij op die niet zo zeer negatief hoeft te zijn- maar er moet wel enige vorm van spanningsopbouw zijn- en je hebt een middelmatige film. Omdat die spanning afwezig blijft tot het einde, is de climax heel erg flauw en is de film klaar voordat je er erg in hebt. De kleine twist op het einde maken de gebeurtenissen een beetje geloofwaardiger, maar kan de film helaas niet redden. Al met al zijn er wel slechtere films, maar zeker ook betere waar jij jouw tijd aan kan besteden. Ik raad het niet compleet af, maar kijk het op eigen risico.

[yasr_overall_rating size="medium" postid="125777"]

The Banishing is nu te zien op Pathé Thuis