Recensie: The Order (seizoen 1)

Sinds 7 maart circuleert er een nieuwe horrorserie rond op Netflix: The Order. De immer populaire streamingdienst is op dreef. Naast een populair platform, blijkt ze ook nog eens een capabele producent. Zo is The Order ook afkomstig uit Netflix' productiefabrieken. De productie begon op 17 april 2018. Het eerste seizoen, bestaande uit tien afleveringen, werd in zijn geheel online gezet.

In The Order volgen we het verhaal van Jack Morton. Jack's moeder is vermoord door zijn vader - laat dat maar even inzinken - waartoe Jack naar hem op zoek is. Tegelijk probeert hij, mede door zijn obsessieve opa, lid te worden van The Order - een geheime organisatie. Deze 'Orde' zou zich schuilhouden bij de Belgrave University, alwaar Jack ook naar school wil gaan. In plaats van braaf colleges volgen en punten halen, belandt hij in een magisch oorlogsgebied tussen weerwolven en tovenaars.

Twee kampen

De serie is meer het verhaal van twee kampen, dan van Jack's zoektocht naar zijn vader. De 'Orde', of 'Hermetische Orde van de Blauwe Roos', waartoe Jack wanhopig tracht toe te treden, bestaat uit een clubje tovenaars en magiërs ('isn't that the same'?). Het is een geheim genootschap waar klaarblijkelijk ook Oprah, Michelle Obama en Mussolini toe hebben behoord. Magie is werkelijk onbegrensd, zelfs tot fascistisch Italië.

Via een selectieprocedure, wat Vindicat nog op haar grondvesten zou doen beven, krijgt Jack de kans om bij het genootschap toe te treden. Hoe hij precies geselecteerd is, blijft onduidelijk; het aantreffen van een blauwe roos op je bed moet schijnbaar de Wil van God zijn. De procedure blijkt ook nog eens dodelijk te zijn, en Jack overleeft op het nippertje - doch niet voldoende om toegelaten te worden. Uiteindelijk, via en ietwat ondogmatische omweg, weet Jack toch een plekje bij de Orde te bemachtigen. Om er aldaar achter te komen dat de leider van de Orde zijn eigen vader is.

Het einde van de tweede aflevering gooit roet in het eten, maar smaak in het verhaal. Jack verandert, onbedoeld, in een weerwolf en determineert zichzelf daarmee tot de aartsvijand van de Orde. Gelukkig staan weerwolven niet alleen in dit verhaal, en is ook daar een clubje voor die naar zichzelf refereert als de 'Ridders van Sint-Christoffel.' Klinkt leuk en aardig, maar Jack bevindt zich in een tweespalt: 'You just got yourself a werewolf problem'

Ontwortelde verhaallijn

Hoofdpersonen die van twee walletjes eten brengen altijd een stevige mate van spanning en suspense mee, voornamelijk omdat ze continu bang zijn betrapt te worden. Dat is in The Order goed gelukt. De mate van wederzijds wantrouwen, versterkt door de innerlijke onrust van Jack, herbergt een spannende ondertoon. Van echte horror is daarentegen geen sprake. Afgezien van één zeer goed getimede jumpscare (waar, eerlijk gezegd, menig horrorfilm nog wat van kan leren) verbergt de horror zich in de coulissen.

The Order is waardiger te beoordelen als thriller. Maar ook hier laat ze steken vallen. Het script lijkt een wisselstrijd te zijn tussen de Orde en de weerwolven, met een onduidelijke focus. Dit komt deels omdat de hoofdpersoon (Jack) van beiden deel uitmaakt, maar dit had opgelost kunnen worden door de focus grotendeels - of niet compleet - op Jack te leggen. In plaats daarvan, spelen er zich op de achtergrond allerlei korte verhaaltjes af die op de één of andere manier toch weer verbonden dienen te worden met de hoofdlijn. Het gevolg is een rommelig serieverloop, waarbij de kijker vaak minutenlang om de oren wordt geslagen met onzinnige informatie.

Dit wil overigens niet zeggen dat het serieverloop altijd slecht is. De serie kent ook goede, onverwachte plotwendingen. De continue flow van spanning maakt de serie het kijken waard. Een magisch avontuur te midden van oude gebouwen, gehuld in nevelen. Maar het komt allemaal niet over als één coherent geheel. Pakkend is het wel, maar er zijn teveel uitstulpingen waarvan de relaties tot het verhaal - eveneens - in nevelen zijn gehuld.

Vampire Diaries 2?

Al voor haar release was The Order het lijdend voorwerp van veel speculatie.  Vooral fans van The Vampire Diaries keken uit naar de nieuwe serie, maar waren tegelijk bang dat ze teveel op elkaar zouden gaan lijken. Naar mijn mening is dit meer een appels & peren-vergelijking; tegelijkertijd kan ik ze niet helemaal ongelijk geven.

Sinds Twilight heeft het liefdesplot haar weg gevonden naar het horrorgenre. The Vampire Diaries waren hier een versterking van; zo ook is The Order, doch in verminderde mate. Tortelduifjes Jack en Drake fladderen het grootste deel van de serie doelloos om elkaar heen, als twee verliefde pubers in de brugklas. Drake zit bij de Order, maar weet niet dat Jack tegelijk een weerwolf is. Klinkt aardig, maar ook dit relateert aan de ontwortelde verhaallijn: er had veel meer mee gedaan kunnen worden dan het enkel opwerpen als een extra muur tussen de Order en de weerwolven.

Naast dit alles blijft het acteerwerk van Jake Manley (Jack Morton) achter. Vooral zijn mimiek is teveel van hetzelfde. Emoties worden slechts gevormd door veranderende gelaatstrekken, in plaats van duidend acteerwerk. In sommige gevallen is zijn personage ondoordringbaar; nogal onhandig als een substantieel deel van de serie draait om zijn gevoelens. Sarah Grey (Drake) compenseert voor een groot deel door haar rol als kwetsbaar, doch innerlijk krachtig personage. Vooral in de laatste afleveringen laat zij van zich gelden.

Experiment

Al met al valt te stellen dat The Order vooral een experimentele serie is. Het is een mix van spanning, liefde en verraad, besprenkeld met een laagje horror. Dit verklaart ook de vele sprongetjes uit de verhaallijn, die vooral de gevatheid van de serie ondermijnen. Op (teveel) momenten kan de kijker rustig tien minuten een blokje om lopen, zonder iets significants te missen.

Desalniettemin verdient het decor een compliment. De setting is uitermate geschikt voor het verhaal, en doet zelfs neigen naar de oude Gotische griezelverhalen - in eenzelfde setting speelt Frankenstein zich ook af. Het verhaal neemt de kijker mee langs donkere kamers en ondergrondse kerken; de fantasie is weergaloos gevisualiseerd.

Toch voelt het alsof het zich allemaal afspeelt in de achtertuin van Zweinstein. Natuurlijk mist deze serie de grandeur van een hitserie als Harry Potter, maar het begeeft zich wel in hetzelfde cinematische speelveld. Als goed experiment kan het zeker bestempeld worden, maar er ligt ook veel ruimte tot verbetering. Doch durf ik wel te stellen, indien de verhaallijn in het tweede seizoen een meer coherent structuur toebedeeld is, Harry Potter een beduchte concurrent zal krijgen.

The Order staat nu op Netflix. Kijk hieronder de trailer:

https://www.youtube.com/watch?v=iD-cFgDDuqM

[yasr_overall_rating size="--" postid="82658"]