Recensie: Wilkolak (Adrian Panek, 2018)

Wilde beesten in het bos

Aan het einde van WW2 bevrijden de Russen de Poolse concentratiekampen, maar weten niet goed wat ze aan moeten met de kinderen die als enige van hun gezin de oorlogsgruwelijkheden overleefd hebben. Een groepje bij elkaar gezette kinderen komt terecht in een groot landhuis, waar in eerste instantie de rust lijkt weder te keren. Al snel blijkt het gebrek aan eten en water voor meer levensgevaar te zorgen. Tel daar een groep bloeddorstige honden en diepgewortelde oorlogstrauma’s bij op en het wordt duidelijk dat de oorlog voor deze kinderen nog lang niet voorbij is.

‘Wilkolak’ betekent ‘weerwolf’, maar dit is geen horrorfilm. De weerwolf in de titel kan duiden op het feit dat iedereen in de juiste situatie en soms zonder opzet, kan veranderen in een monster en weer zijn menselijkheid terug kan krijgen als de situatie zich oplost. De kinderen in Wilkolak zijn jong en onschuldig, maar de trauma’s van de oorlog kan ze in een oogwenk doen veranderen in meedogenloze moordenaars om daarna weer doodleuk tikkertje met elkaar te spelen.

De horror in deze film komt voort uit ‘the horrors of war’, de diepe, rauwe sporen die de sadistische kampsoldaten achter laten in hun veel te jonge slachtoffers. De film is mede geproduceerd door ‘House of Netherhorror’, gerund door Herman Slagter en voormalig Mr. Horror Jan Doense. ‘House of Netherhorror’ zou ooit een slate van vier horrorfilms afleveren en een baken worden voor de Nederlandse horrorfilm, maar na het geringe succes van De Poel bleven de andere drie projecten uit. De projecten zijn wel nog steeds op de site te vinden, maar of ze ooit het daglicht zullen zien, is onzeker.

‘House of Netherhorror’ ging zich toeleggen op coproduceren en leverde in die context marginale, van origine Ierse, films als Cherry Tree en Nails. Dat dit uitstapje naar Polen verreweg het meest interessante project is waar het bedrijf zijn naam aan heeft verbonden zegt misschien ook iets over de status van horror in Nederland: wat een thuisbasis voor Nederlandse horror had moeten zijn, haalt zijn succes uit een klein Pools oorlogsdrama.

Want ondanks het ontbreken van de standaard horrorclichés is Wilkolak een hele mooie, schrijnende film die interne en externe gevaren moeiteloos afwisselt. Kleine momenten, zonder veel dialoog vertellen een veel groter verhaal, wat met meer exposé platter was geworden. Een blik, een rug met littekens, de beelden verraden diepe pijn en woede. De kinderen zijn geweldig, de locaties betoverend, waardoor het geheel soms aanvoelt als een door en door verrot sprookje. Een soort omgekeerd Roodkapje, waarbij de wolven op bezoek komen en de kinderen zich in bed verstoppen.

https://www.youtube.com/watch?v=8XLWO0ezZFQ

Wilkolak draait vanaf 22 augustus in selecte filmhuizen.

[yasr_overall_rating size="--" postid="85398"]