Recensie 'Insidious: The Red Door' ...nog eenmaal de deur door

Gisteren heb ik samen met mijn dochter de nieuwe Insidious gezien. Insidious: The Red Door, zoals de volledige titel heet, is het laatste deel in de Insidious-reeks. Deze reeks omhelst ondertussen alweer 5 delen. Is dit laatste deel de moeite waard om te gaan zien en een waardige afsluiter? Lees gauw verder.

De Insidious-films heeft een rits aan producenten gehad. De eerste twee films zijn door James Wan geproduceerd, de derde door Leigh Wannel -die dit samen met Wan heeft bedacht- en de vierde is geproduceerd door Adam Robitel. Voor dit vijfde deel is niemand minder dan hoofdrolspeler Patrick Wilson in de producentenstoel geklommen. Hierna komt er nog een spin-off wat dan als zesde deel moet dienen.

Waar de eerste twee nog best goed zijn, begint de formule bij deel drie al wat te rammelen. Helaas zijn de gimmicks en trucjes al bekend bij het publiek en begint het een beetje aan te voelen als een herhaling van zetten. Deel vier deed het helaas niet beter, zelfs slechter, mijns inziens, en ik ging dus ook een beetje met gemengde gevoelens naar de bios.  Enige lichtpuntje was toch wel dat Wilson belooft dat dit een 'waardige afsluiter' wordt. Nou, vooruit dan maar.

Het verhaal van Insidious: The Red Door

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, het viel me niet tegen. Na twee films waarin we terugblikken en een soort van origins-film krijgen (deel 3) en daarna een uitstapje naar de familie van de ingehuurde paranormale onderzoekster, gespeeld door Lin Shaye, keren we nu weer terug naar het verhaal zoals het eindigde in deel 2.

De kinderen uit het tweede deel zijn groot geworden. Dalton Lambert (Ty Simpkins) staat op het punt om naar de universiteit te gaan. Hij en zijn vader Josh (WIlson) zijn 'gehersenspoeld' en herinneren zich niets meer over de gebeurtenissen, behalve dat Dalton een jaar in coma heeft gelegen door een ziekte. Oma Lorraine leeft niet meer en Josh en Renai (Rose Byrne) zijn uit elkaar. Niemand die meer die iets afweet van de ellende uit de eerste twee films. Dalton raakt -zonder dat hij het doorheeft- door een les al snel weer in The Further. Hij triggert hierdoor een aantal gebeurtenissen die zowel hem als zijn vader en een heleboel medestudenten in levensgevaar brengen.

Jumpscares

Laat ik bij het negatieve beginnen. Het voelt een beetje goedkoop als in de les het aftellen van 10 naar 0 het enige wat nodig is om Dalton weer terug bij af te brengen, maar we doen het er maar mee. Dat, en dat we voor het gemak maar even achterwege laten dat het vergeten juist een slecht ding is, zoals ze in het tweede deel voorspelde. De jumpscares die de film rijk is, en dat zijn er veel, héél veel, werken soms wel, maar vaak niet. Het geluid bij een scare staat echt heel hard en is wat mij betreft onnodig. Soms pakt iemand een doosje en dan hoor je een te hard geluid, erg goedkoop. Andere scares, waarbij je geen jump hebt, werken dan weer echt heel goed. Ik heb serieus bij sommige scenes echt op het puntje van mijn stoel gezeten (het memory-spel bij de ramen) . In het begin is er een scene, dáár blinkt de film dan echt in uit. Op die momenten is het echt heel erg spannend.

Dit maakt ook dat ik dit vijfde deel Insidious: The Red Door weer een heel stuk beter vind dan de vorige twee delen. Ik heb genoten van het verhaal, Josh en Dalton maken nu op twee verschillende plekken de terreur mee van de geesten uit The Further. Daarbij zijn ze in het nadeel, omdat ze niet meer weten wat dit precies is en wat er met ze gebeurt. En bij het einde kreeg ik kippenvel, misschien omdat ik zelf vader ben, maar ik vond het mooi! Al met al heb ik genoten, de harde geluiden van de jumpscares en de vrijheden in de keuzes van het verhaal op de koop toenemend. Tel daarbij op dat deze filmreeks nu een waardige afsluiter heeft en ik kan niets anders zeggen dat je deze zeker wel kunt gaan kijken.

[yasr_overall_rating size="large"]

Insidious: The Red Door draait nu in de Nederlandse bioscopen. Heb jij 'm gezien? Wat vond je ervan? Laat maar weten hieronder.