Boekrecensie: Parasite (Mira Grant)

Een pil die je immuunsysteem versterkt. Nooit meer allergieën, astma, griep of een kater na een avond stappen. Doen. Toch?

Parasite is het eerste deel uit een nieuwe serie van Mira Grant (een pseudoniem van schrijfster Seanan McGuire). Deze opvolger van de Newsflesh trilogie gaat deze keer niet over zombies. Nouja, niet echt.

Parasite gaat uit van de hygiënehypothese. Deze geeft een verklaring voor de toename van allergieën en aandoeningen als astma en eczeem in onze westerse, geïndustrialiseerde samenleving. Door een betere hygiëne en het voorkomen van kinderziekten hoeft het menselijk afweersysteem minder hard te werken, en kan daardoor op hol slaan. Geen vreemde gedachte. En wat zou er gebeuren wanneer er een pil op de markt komt die hiervoor een directe oplossing biedt? Geen allergie meer, geen herhaalrecepten meer ophalen, geen anticonceptie die je kunt vergeten, zelfs geen kater meer. Het enige dat je moet doen is 1 keer in de twee jaar een pil slikken. Uit die pil groeit een genetisch gemanipuleerde lintworm die maar 1 taak heeft, en dat is jou vanuit je dunnen darm gezond houden zonder dat je daar zelf moeite voor hoeft te doen. Wat houd je dan tegen om zelf zo’n Intestinal Bodyguard aan te schaffen, je immuun systeem te versterken en nooit meer ziek te zijn? Elk lichaam kent parasieten, dus waarom dan niet gebruik maken van eentje die je gezond houdt?

Het lukte Mira Grant om in de Newsflesh trilogie geloofwaardig de ontwikkelingen in een wereld met zombies te beschrijven, en dat doet ze nu weer. Een geloofwaardig en (goed leesbaar) onderbouwd plot, driedimensionale karakters en horror die dicht bij huis komt. In Parasite maakt de lezer kennis met Sally Mitchel. Sally heeft misschien haar leven te danken aan haar Symbogen Implant. Na een zwaar auto-ongeluk raakt ze in coma, en overwegen doktoren om vanwege enorme interne verwondingen haar leven te beëindigen. Wonder boven wonder wordt ze wakker en herstelt fysiek, maar is haar geheugen kwijt. Symbogen betaalt nu al zes jaar haar complete revalidatie en continue medische begeleiding, in ruil voor regelmatige controles van haar lichaam en implantaat. Omdat ze slechts zes jaar aan herinneringen heeft staat ze onder toezicht van haar ouders in een buitenwijk van San Fransisco. Daar heeft ze terugkerende nachtmerries waarin ze rondzweeft in een heet warm donker, met harder wordende trommels, en afwisselend berusting en panische angst.

So far so good, totdat sommige mensen een onverklaarbare slaapziekte krijgen, waardoor ze verward, leeg en doelloos gaan rondlopen. Ver van mijn bed? Op 25 mei 2014 kwam in het nieuws dat acht Nederlandse kinderen de ernstige slaapziekte Narcolepsie hadden gekregen na een inenting in 2009 tegen de Mexicaanse griep…

Het zou iets met de implantaten te maken kunnen hebben, maar waarom is het dan niet op het nieuws? Zelfs niet wanneer dit steeds vaker voor komt, en deze slaapwandelaars ineens in groepen andere mensen gaan aanvallen? En wat is de rol van een kinderboek dat steeds opduikt? Een bizar eng boek, want hoeveel kinderboeken ken je met teksten als “The broken doors are hidden in the blood and in the bone. My darling child, be careful now, don’t go out alone”.

Parasite is deels horror, deels sciencefiction, deels medische thriller. Ik ben geen medicus, maar het voelt allemaal goed onderbouwd en geloofwaardig aan. Geloofwaardig genoeg om je te kunnen inleven in zowel de karakters en hun angsten als in de ontwikkelingen. Het helpt daarbij dat elk hoofdstuk begint met citaten van de oprichters van Symbogen, deels uit een uitgebeid artikel in Rolling Stone Magazine. De droge humor van enkele karakters is daarbij een bonus:

“You’re freaking out enough for both of us. I just want to know what I’m going to be freaking out about before I waste energy freaking out about the wrong things. Conservation of panic is important.”

Parasite is te koop in de betere Nederlandse boekhandel.
Ik kijk met spanning uit naar deel 2, Symbiont, in november 2014.

[yasr_overall_rating size="--" postid="35473"]